31-DAY WRITING CHALLENGE #029 - 031- FINALE - FANFIC

[source]

(May disclaimer sana pero, sa dulo na lamang ho. Dito na ho nagwawakas ang paglahok sa 31-Day Writing Challenge, at sa dulo na rin ang iba pang komentaryo. Salamat ho!)

“Kathanga(h)an!,” Komentaryo ng Kalbo (firstime fanfiction ni Tilde Acuña)

Tinipon ang mga artikulong ito mula sa “Nampota, Hasel Todits!,” ang pansamantalang kolum ni Spider Jerusalem sa pahayagang MENSAHE NG MAYNILA. Sabay-sabay nilimbag ang mga ito nang tatlong ulit tulad ng pakiusap ng may-akda. Ito ang dahilan kung bakit patung-patong ang kasong isinampa sa MENSAHE. Naglaho ang may-akda at kinalulungkot naming hindi namin nabayaran ang isa’t isa sa mga dinulot na pinsala ng mga artikulong ito kaya minabuti naming ilimbag na lamang at ibenta upang kahit papaano’y makabangon muli ang MENSAHE.

–Punong Patnugot

Panimulampotangena!

Oo, tangina ano? Pang-ilang insulto na ba ito sa akin? Ako na naman ang nagsusulat ng paunang salita sa sarili kong kuleksyon. Eto kasing editor kong si Royce, parang gago. Sabi ko, nasa ibang panahon ako na para na ring ibang daigdig dahil sobrang atrasado, kingina, tas ang sabi ba naman sa akin ng gago, magjakol na lang daw ako. Tapos yung mga alalay kong chics, ang sabi sa akin, day-off daw nila. Kahit yung publisher, ayaw gumawa ng introduksyon. Pero bilang responsableng mamamahayag, ginawa ko itong panimulang salitang ito para maipakita sa inyo ang dedikasyon ko sa paghahanap ng Katotohanan.

At ano namang inasahan n’yo sa akin? Ano? Hindi n’yo ako kilala? E mga pukingina pala kayo, eh. Hindi n’yo ako kilala, tas aasahan n’yong babatiin ko kayo ng, “Hello, you guys! I love you all and I’m so happy to welcome you to my very new collection of dreams and tourism and love for the countrymen and the nation—” Ganun ba ang tipo n’yo? Yun ang inasahan n’yo? E mga bwakanangina n’yo pala talaga, eh. Kung gusto n’yo ng ganun, bumili kayo ng kuleksyon ni Kris Aquino, kung mayroon. O pwede ring kay Jonas D. Drothers, Jonas Drothers. Ewan kung sino man ang mga iyan, basta narinig ko lang ang mga pangalan dito sa Siyudad ninyo.

Bagamat humihina ang baga ko sa Siyudad n’yo dahil masyadong malinis ang hangin (oo, tarantado, alam ko sinasabi ko, malinis pa ang hangin dito sa inyo) kumpara sa Siyudad na pinagmulan ko, kaya ko pa ring hampasin ng crowbar ang kahit sinong nagtatago ng Katotohanang hinahanap ko kahit hindi ko kasing tikas yang pinagtitilian ninyong Azkals na supot naman sa palakasan pero andaming patalastas—andaming patalastas, ha, galing ako sa mundong kahit saan ka lumingon, may hihindot sayo’ng impormasyon, sa ayaw mo at sa gusto.

Iklian ko na lang hanggat maaari ang salaysay kung bakit nangyari ang tanginang trip na nagbunga nitong pagbisita ko sa Siyudad n’yo. Nakasalubong ko kasi si King Mob. Malay ko kung anong ginagawa niya sa Siyudad noong mga panahong iyon. Pero basta, puta, badtrip ako n’un, at kinailangan ko ng tropa. Di ko alam kung nasaan ang mga tao, o kung naglalaplapan ba yung mga alalay ko o ano, pero si King Mob, bigla ko na lang nakitang tumatakbo at namamaril. Edi sinabayan ko tas akala ko, binibira rin siya ng mga bata ni Beast o ni Smiler. Kinapanayam ko siya para naman maupdate ang sarili sa mga nangyayari sa pulitika bilang responsableng mamamahayag. Hindi ko kilala ang mga sinasabi niyang kaaway na Outer Church, etc, etc. Wala rin naman akong gaanong pakialam sa mga gerang nilalahukan niya ano, at may sarili akong gera! Pero nagkaroon ako ng pakialam nang makita ko ang mukha niya.

Hindi naman ako nabakla dahil kung nabakla ako, parang titi naman akong pinagjajakulan at pinanlilibugan ang sarili. Dahil, nampucha, kamukha ko si King Mob. Nang tanungin ko kung marami pa kaming magkakamukha, tumango siya at nagbigay ng dalawa pang pangalan. Binigyan ko siya ng libreng turok, kung nadidigs mo. Bilang kapalit, tinulungan niya akong “bumalik”—o “maglakbay” dahil para sa akin, bahagi ang karanasang yun ng pagsulong papunta sa isang hinaharap—sa ibang oras at ibang panahon. Tulad ng payo niya, una kong pinuntahan ang telepatikong lumpong chic boy na propesor na magtuturo sa akin kung paano magsalita sa Wika ng inyong Siyudad. At sa isang komix convention ko siya dinatnan.

Ang Baldadong Kalbong Edukador-Kuno

[source]

May habilin si King Mob na mag-ingat daw ako kay Propesor Xavier dahil tuso daw ang gago. Kaya daw nitong basahin ang isip at magbura o magmanipula ng alaala. Ha! Ako? Pucha, ulul, pakyu! Matagal nang magulo ang utak ko at sabit-sabit ang alaala, kaya hindi ko alam kung paano niya pa ito guguluhin. Nadama ko ang bentahe sa una pa lamang naming pagkikita dahil nakakunot ang noo niya na para bang hirap na hirap at parang matatae na hindi mo maintindihan. Sabay tanong kung sino raw ako, saan galing, at baka daw “mahalata” kami.

Edi syempre, sinagot ko, at sinabing mamamahayag ako ng MENSAHE NG MAYNILA at kailangan ko siya mainterview para sa aking kolum. Sa ingles pa kami nag-uusap, kasi, potangena, ano ‘ko, linguist tulad ng bayani n’yong si Rizal? Mas malupit naman ako nang di hamak doon, ano! Marami pang tinanong si Propesor, kesyo hindi pa daw siya nag-a-out na mutant siya, kesyo delikado, kesyo baka daw malagay sa peligro ang buhay niya at ang disposisyong pinanghahawakan niya, at iba pang kahindutang kabaklaang hindi ko maintindihan. Sabi ko, ganito ko ipapakete sa kolum: cosplayer siyang magkokomentaryo sa kalagayan ng edukasyon. Tiniyak ko rin sa kanyang gaguhan lang panayam, ang lahat, at basta ang gusto ko naman talaga ay magkaroon ng pagsusuri sa krisis sa edukasyon at batayang serbisyo, etc.

Tangina n’yo, wag n’yo ko husgahan. Syempre, kailangan kong manloko at gumamit ng mga lumpen na paraan para maipahayag ang Katotohanan. Pasalamat ka sa pamamaraan ko at nababasa mo ang obra maestra ko ngayon. At mas maganda sigurong abangan kung anong gagawin mo matapos ang mga rebelasyong isisiwalat ko, kaysa naman pansinin mo pa ang mga pamamaraan ko. Eh ikaw, ano bang ginagawa mo at paano at anong gagawin mo matapos mabasa itong mga katarantaduhang naririto? Basta hakbang ito sa Katotohanan at sa unang araw ko sa Siyudad n’yo, tinuruan ako ng Propesor ng inyong Wika, at nagtiwala naman siya sa akin.

Natagalan nga lamang kaysa sa normal ang pagtuturo ng Wika dahil nahirapan daw siyang magpasikut-sikot sa mga kabuktutan ng utak ko. Pinagyaman kasi ang aking isip ng mga bawal na gamot na yari sa teknolohiya ng pinagmulan kong Siyudad. Nagtakda na lamang kami ng sunod na pag-uusap at mabuti na lang at matagal itong mga kaululang komix convention na kahawig noong mga pagtitipon ng daanlibong relihiyon sa Siyudad namin. Hindi ko alam kung mabuti o masama na monopolyado at sentralisado ang relihiyon dito sa inyo.

Dahil sa napansin, nagdamit ako bilang Hesu-Kristo sa anime convention at kapag tinatanong kung sinong kinocosplay, sinasabi ko na lang na yung main character sa Jesus manga—ang pinaka-rare na manga sa sanlibutan na ako lang ang mayroon, kaya naging ‘astig’ ako sa mata ng mga cosplayer. Gagamit na lang ako ng pormula para ibuod kahit papaano ang napagusapan namin, na karamihan, sabi ko, off the record naman, pero dahil ako ito, na hindi niya kilala at maaring hindi mo kilala, nakakuha ako ng maseselang mga impormasyon:

Nang tanungin kung saan siya nagtuturo at anong, parang, press release niya, sinabi niyang sa Pamantasan at itinalaga na raw siya sa iba’t ibang matataas na posisyon dahil na rin sa kanyang kapangyarihan sa pagmamaniobra ng mga isipan ng iba. Kita ninyo, mga ungas? Wala kaming pinag-iba at magkamukha kami! At, dagdag pa niya, ginagawa niya raw ang mga ito para rin sa ikabubuti ng Pamantasan at para makapagpanukala na rin ng mga patakarang magtatanggol sa mga maglaladlad na mga mutant na nahihiya lang mag-out dahil sa malaking posibilidad ng diskriminasyon. Parepareho lang daw ang nadarama ng mga mutant na hiya, kahit pa sa Siyudad na ito, kung saan hayok sa landing o exposure sa masmidya ang mga tao.

Nang tanungin kung anong tingin niya sa edukasyon, nagmalaki siya ng mga nagawa. May sarili daw siyang “institute for learning” kung saan pinangangalagaan niya diumano ang mga espesyal na kabataan—yung mga mutant nga. At kung anu-anong shit na ang sinabi niyang hindi ko naman tinatanong hanggang ipinasok ko sa usapan ang pondo. Ang pondo raw ay nagmumula sa iba’t ibang mga NGO at LGU at pribadong korporasyon. Balak din daw niyang magtayo ng ganoong institute dito, at mabuti na lang daw na may public-private partnership program ang pamahalaang ito. Parang mauutot ako.

Nang tanungin kung hindi ba magiging mahal ang babayaran ng mga potensyal na estudyante, ngumisi lang siya—na pucha, parang si Smiler—at sinabing yun nga raw ang dahilan kung bakit humihingi siya ng tulong sa nasabing mga organisasyon. Babayaran na lang daw ito ng mga iskolar “in kind.” Napansin niyang magtatanong pa ako kaya sinagot na niyang sa pamamagitan daw ng pagseserbisyo sa mga sangay o anumang may kaugnayan sa mga nasabing organisasyon, mababayaran daw ng mga mutant ang matrikula. Dito na nagpantig ang tainga ko.

Naitago ko naman ang pagdidilim ng paningin, kaya nakagawa pa ako ng hakbang bago siya parusahan. Nagyaya akong ililibre ko siya bilang pasasalamat. Dudukot ako kunwari ng pitaka, pero ang aking sandata ang binunot ko: ang bowel disruptor. Para itong baril at batay sa pangalan, magkakaroon ka ng ideya kung anong kapangyarihan ang taglay nito. Tulad mong tangina mo ka, hindi niya alam kung anong kakayanan ng baril kong ito kaya hinamon ko siyang basahin ang iniisip ko. Wala siyang nasabi at nanatili ang mukha niyang ganoon hanggang iwanan ko ang bituka niyang nagbubulwak ng burak. Naging mabait ako at ang setting na “moderate to heavy diarrhea” lamang ang ipinataw kong parusa sa kanya.

Bagamat iligal, paborito kong armas ang bowel disruptor dahil bukod sa hindi naman ito nakamamatay, wala itong naiiwang kahit anong bakas. Oo, gago, hindi ‘to nakamamatay, pero kung mahina ang katawan tulad neto ni Propesor, maaring mawalan ng malay ang biktima—na sa pagkakataong ito ay parang na-comatose na hindi ko alam kung dahil sa pagtatae o kahihiyan dulot ng pandidiri sa sarili. Daig pa niya ang tumae lamang sa salawal dahil nakaupo at nanatili siyang nakaupo sa naninilaw niyang wheelchair nang mangyari ang sakuna.

Ang Salamangkerong Anarkistang Kalbo

[source]

Tutal, nasimulan nang edukasyon ang paksa, at mukhang may kinalaman dito ang asal at pakikitungo at kultura at maraming bagay sa Siyudad na ito, minabuti ko na ring sumama sa mga nagrarally para sa dekalidad na edukasyon. At katulad na katulad ni Smiler sa pinanggalingan ko itong presidenteng pinupulaan sa mga sigaw at sa mga plakard. Ngiti lang nang ngiti ang putangina na nadinig kong puta raw talaga ang ina. Kung gaano yun katotoo, e, hindi ko pa malaman at iba naman ang Katotohanang hanap ko sa mundong ito, at tulad ng nabanggit, o masyado akong sabog para maalala kung nabanggit, gusto ko lang namang mag-enjoy at magliwaliw at makilala ang mga kamukha ko. Nakakasurpresang may kamukha rin pala ang mga tarantadong burukrata sa Siyudad ko sa Siyudad na ito. At ang sunod kong kinapanayam nang hindi sadya ay hindi lang may kamukha. Isang photocopy ng kaibigan. Siya mismo. Si King Mob.

Nilapitan ko siya at tinanong kung bakit galit na naman siya sa gobyerno at kung underground ba siya. Tinitigan lang niya ako at sinabing baka daw ikamatay niya ang mga paratang ko, at kinuwestyon niya rin ang pagkatao ko, tulad ng Propesor. Sabi ko na lang, e punyeta naman kasing demokrasya ito, hindi pa kumikilos ang lahat ng tao, pucha. Ang sagwa pero, may kakatwang lubag ang loob namin sa isa’t isa. Baka dahil pareho kaming mukhang durugistang lutang na prinsipyado at may sinasabi pa rin namang may silbi. At, siyangapala, putangina nitong mundo ninyo, ang hirap na nga huminga dahil sa kakulangan ng carbon dioxide, hindi pa umuubra ang antipara kong kamera. Kaya wala na akong magagawa at gumuhit na lang ako sa kung anumang tawag dito. Papel. Tama? Kala n’yo, bobo ako? Mga gago.

Sa pagguhit ko ng tila mga self-protrait, parang mga accessories lang ang pinagkaiba ko sa mga ito. At tattoo na rin siguro. Walang tattoo si “Gideon,” kaya mas malaki ang titi ko sa kanya. Pero malakas din ang apog nito dahil tangina, anarkista ang gago. Bossing pala siya ng isa sa mga kolektib ng anarkistang organisasyong tinatawag na “Imbisibol.” Mas marami pa akong nadiskubre sa kanya at marami siyang alam na kung anu-anong shit na conspiracy theories. Mukhang nagsasaliksik parati. Pero sa katunayan, hindi ko alam kung mas nakatatanda o mas nakababata itong King Mob na kinakausap ko. May iba sa kanya.

Tulad ng gawi, sinabi kong mamamahayag ako at may kolum ako sa MENSAHE NG MAYNILA at baka pwedeng magtakda kami ng mas pormal na interbyu, at ang magiging output ay isa sa tatlong bahagi ng isang limited edition, once in a life time serye kong “Nampota, Hasel Todits!” Dahil sa bentaheng baka mahanap niya ang sunod na rekrut kung magkakaroon siya ng publicity, pumayag si kalbo. Sa tono nga lang ng pananalita, parang mas may yagbols yung unang King Mob na nakausap ko. Ang gulo naman ng Panahon at Espasyo, putanginang iyan!

Kinabukasan, nagkita kami sa kapihan sa Pamantasan tulad ng tinakda namin kahapon. At halos katulad nung mga tinanong ko kay Propesor ang binalangkas kong mga tanong, pero siyempre, dahil hindi naman ako tuod na robot tulad ng ibang nakita kong mamamahayag ditong nakarekord na ata ang lahat at scripted ang tanong at may maitanong lang, maaring magbago ang mga tanong, dipende sa palitan namin ng kuru-kuro. Tsaka karamihan pa rin ng diyarista dito, pucha, parang mga gago. Obhetibo, walang kinikilingan, mga ulul! Mga pakyu! Kaya nananatili sa anak nampotang lusak ang mga Siyudad dahil sa hindi paninindigan para lang manatiling ligtas. Kung si Smiler o ang Smiler ng Siyudad n’yo ang pag-uusapan, wala dapat obhetibo obhetibo. Patawan ng karampatang trato ang mga tarantadong pulitiko.

Kaya ayos naman itong si Gideon dahil halos nagkakasundo kami sa puntong iyan—ang pagpanig ng isang manunulat, o ng kahit sino, para maipakita man lamang na nag-iisip siya at hindi nag-uulat lamang ng kung anong nangyari. Edi sana, nilagyan na lang ng, kumbaga sa Siyudad ninyo, CCTV, para obhetibo at walang kampihan, pero, bwakanangina, wala ring pag-unlad kung ganoon. Kung gusto mo maging obhetibo, tangina mo, tumigil ka na sa pagbabasa, at baka mag-init ang ulo ko, sabihan pa kita ulit ng tangina mo, duwag!

Una kong tinanong ang hinggil sa pag-aaklas, kung ano bang magagawa nito, at kung bakit niya ito ginagawa. Dito na ako bahagyang napailing sa kanya, nang sabihing sa ganoon niya nakikita ang pagbabagong lipunan, sa reporma, sa pagkilos lamang sa lansangan. Sapat na raw yung ganoon. Kahangalan. Nampota pala neto, sabi ko sa loob ko, dahil, pucha, rally, anong mararating nun? Rally lang? Tumingala siya sa langit kung saan sinasabing naninirahan ang mga panginoong iniimbento ng mga putanginang mga debotong nito. Maya-maya’y umamin siyang tumiwalag na siya sa Imbisibols, at tumutulong na lang siya paminsan.

Sunod kong tinanong, kahit wala sa listahan, ay ang dahilan ng pagbaliktad niya. Itinama niya agad ang tanong ko at sinabing hindi siya nagtaksil. E gago ka pala, ba’t ka umalis at hindi na lang tumulong sa internal na pag-aayos ng organisasyon ninyo? Anlabo nampota. Akala ko ba, naghahanap kang rekrut? Hinawakan ako nito sa kwelyo at agad ko namang sinunggaban ang aking upuang ipanghahambalos, pero kapwa kaming parang tangang natigilan. Una siyang bumitiw, at hinagis ko ang upuan sa salamin. Dumampot siya ng isa sa mga bubog, at ihinarap sa akin hanggang maaninag ko ang mukha ko.

Tarantado, alam kong magkamukha tayo, bulyaw ko sa kanya. Tuluyan niyang binasag ang bubog at ikinwento ang nangyari sa isang misyon nila sa Roswell—kung anong misyong ito, hindi na niya pinalawig, basta ang mahalaga, may inumit daw siyang mahiwagang bubog na nagpakita sa kanya kung gaano karahas ang karahasan. Ay, gago ka pala, karahasan nga, putangina, wag mo ko daanin sa talinghaga mo, ano ka, makata? At sumagot ang gago. Nobelista raw siya noon. Nabanas na ako at iniba ko ang pinaguusapan.

Bilang huling katanungan, dahil gusto ko na siyang gulpihin para lang isuka niya sa dugo ang Katotohanan kung bakit siya tumiwalag, nagpigil na lang ako at tinanong kung anong plano ng kanyang grupo at kung paano nila tinitignan ang lipunan, at ang panitikan at pamamahayag sa kani-kaniyang partikularidad nito. Hinabaan ko na ang tanong, dahil ang gusto ko na lang ay pakinggan ang carbon copy na tumulong sa aking maglakbay sa Siyudad ninyong ito. Ang King Mob sa ibang panahon at espasyo. Mas malala ang sinagot nito. Magrarally daw sila tuwing walang klase, at hanggat maaari, laging papasok sa klase para maperpekto ang attendance. Sa gayong paraan daw, sa pag-aaral, sa minsanang pagrarally, sa pagsusulat tulad ni Rizal, mapabubuti nila ang kalagayan ng Siyudad. Idolo niya raw si Propesor Charles. At isa pang idolo niya kaya siya nananatiling kalbo ay si Lex Luthor na tumutulong magpuno sa kulang na badyet ng Pamantasan. Mission accomplished ako, tarantado! Dahil may ideya na ako kung sino ang huling pupuntahan, nagprisinta na akong magbayad ng inorder naming kape. At, tama, nalasap niya ang bangis ng bowel disruptor. Nakakadismaya, at sana akala ko lang na siya si King Mob. Hindi, pangungumbinsi ko sa sarili, nagkocosplay lang rin siguro ito bilang King Mob.

Dahil nabadtrip ako, ang ipinataw kong parusa sa kanya ay “complete rectal prolapse.” Iwinaglit ko sa isipang militante itong si Gideon. Swerte lang pala at pagpapala ng panginoong HesuKristo na natyempuhan ko siya sa bihira niyang pagkilos at pakikisangkot. Mabuti rin palang nagbigay-pugay ako kay Kristo nung isang araw sa pamamagitan ng pagko-cosplay, at sinwerte akong makapanayam ang cosplayer na King Mob. Teka, swerte nga ba? Torture sa aking iwaglit ang mga napagusapan namin ni Gideon. Nakakaputangina.

Ang Burukratang Negosyanteng Kalbo

[source]

Hindi ko na mawari kung tinarantado ba ako ng unang nakilalang King Mob sa Siyudad kong pinagmulan. May ganito palang Siyudad na parang hinindot na pekpek at sinalpakan ng mga tamod ng iba’t ibang hayop at putik at libag at pawis ng iba’t ibang mikorobyong nagdudulot ng masangsang na amoy na mas matapang at mapangwasak pa kay Cthulhu ang amoy na gumuguhit sa ilong hanggang sa isipan hanggang sa utak hanggang sa spinal column hanggang sa lahat ng ugat patungo sa kaluluwa. Nanunuot ang masidhing lansa na gusto ko nang agad na ilabas pero hindi mailabas dahil pilit na pumapasok ulit. Tanginang gobyerno, tanginang mga tao, sino ba ang hindi tangina sa Siyudad na ito? Wala rin palang pinag-iba sa Siyudad na pinanggalingan ko. Dibale, isang pekpek na lang, at ipapasa ko na sa publisher ang huling kolum na ito, at jajakulin ko na ang portal para labasan at ilabas ako sa Siyudad—Ang Siyudad.

Hindi mahirap hanapin si Luthor. Punung-puno kasi ng pangalan niyang pangalan rin ng mga korporasyon niya ang lahat ng produktong binebenta sa Pamantasan, at maging sa mga binebenta sa suking tindahan o mga bangketang ukinamshet sa pamimirata. Ukinamshet sa nakakatawa at nakakatuwang paraan dahil nilalapastangan talaga ang mga produkto ni Lex at binebenta sa mas murang halaga. Kaya kahit papaano, natitira nila sa puwet ang negosyanteng dati palang naging Presidente ng siraulong mundong ito. Tulad ng ibang mga dating Presidente, napanatili niya ang kuneksyon at kapit sa kapangyarihan. Hayup, matindi sigurong pagpuputa at pamumuta o pambubugaw ang ginawa nitong kinginang ito.

Hindi siya mahirap hanapin, pero mahirap maka-appointment. Matapos matunton ang opisina niya, dalawang araw ang lumipas bago kami nagkaharap. At matindi ang pinagdaanan ko sa ngalan ng paghahalungkat sa Katotohanan, at hindi naman ako nagsisis. Dahil hindi naman ako kasintanga ng mga nabalitaan kong pulis na humawak sa isang hostage krisis kamakailan, naghanda ako ng sapat na armas. Pang-finale at nireserba ko para kay Luthor ang secret weapon. Nasaid ang mga mga punglong dala ko, at dumating na sa puntong kinukuha ko ang mga armas ng mga napapatumbang putangina. Nang wala na talagang madekwatan, nariyan naman ang mga bangko, at pwede namang magsilbing crowbar ang anumang kahugis o kahawig nito.

Tulad ng maraming pa-astig na nakakapakyu na mga putanginang nasobrahan ata sa pagtitikol at ikinosplay ang Godfather kahit hindi naman ito anime, humarap ang nakaupong si Luthor na parang mafia boss—malumanay pero maangas kumilos, may kumpyansa sa sarili, at parang titi kung umasta. Itinuwid nito ang braso bilang mwestra ng pagiging maginoo. Nakikipag-kamay si gago. Dahil katulad niya rin akong gago, hindi ko pinansin ang alok niyang shakehands. Nagpakilala na lang ako bilang kolumnista ng MENSAHE NG MAYNILA, at nagpahayag ng interes sa sobrang busilak niyang damdaming singputi ng tamod na nais tumulong diumano sa Pamantasan na walang bahid ng layuning mambuntis at manghindot.

Ngiti ang putangina. Akala siguro niya, tiniis ko ang lahat ng sakit ng katawan, nabasag ang mukha ko, at nagkaroon ng bitak ang mga tadyang ko, para lamang makipagsalsalan sa kanya. Ulul! Dahil inutil ang gago, agad naman itong nagbahagi matapos tiyaking mamamahayag nga ako at maililimbag ko ang artikulo. Marami ring off the record, at babanggitin ko na para hindi makaabala mamaya sa paglalahad ko ng katigangan ng manyak na ito na wala yatang balak tumigil sa panggagahasa sa Siyudad at sa pagchupa sa sinumang tutulong sa kanyang maabot ang pangarap niyang maabot ang sukdulan ng libog at yaman.

Sa pagitan ng mga palitan, may mga pagkarinyo at pambubrutal na naganap. Minsan, bigla niyang tatanggalin ang kandado ng kahadeyero at mayamaya’y magbibilang na siya ng pera. Tapos, biglang bubuksan niya ang isang aklatan na hindi pala aklat ang mga nakasilid, kundi mga dekalidad at matataas na kalibre ng armas na halos katumbas na ng mga armas sa Siyudad na pinagmulan ko. Tapos, magbubuklat siya ng magazine ng mga chics at tatanungin kung anong mga putahe na ang natikman ko at kung ano gusto kong tikman. Mga ganoong tipo ng mga pagpapatagal sa panayam, sa kabila ng matinding pagnanais kong bumatsi na.

Pero hindi ako lumayas at hindi tumakas dahil bilang responsableng mamamahayag, dapat ko munang gawin ang aking tungkuling hanapin at ipahayag ang Katotohanan, at dahil edukasyon na rin ang paksa, doon ko na rin itinuon ang panayam. Nang tanungin sa mga polisiya niya noon sa edukasyon, at kung napatupad ba ito, hambog itong sumagot na nakabuti raw ang pagtaas ng matrikula na ngayon lamang napatupad sa Pamantasan, at sana raw ay dati pang naipatupad para agad nang napunuan ang kakulangan sa badyet na binibigay ng gobyerno.

Sinabi kong dapat singilin ang pamahalaan dahil nasa kanila naman ang buwis, at tulad ng karamihan ng mga negosyanteng ang interes lamang ay kumita, sinabi niyang hindi naman na raw iyon kailangan. At isa pa, panyero niya daw ang Smiler, o ang Presidente ng lahat ng mga Siyudad dito. Tumayo siya at kumuha ng replika ng daigdig at hinawakan ito na para bang siya ang manghuhulang may hawak sa kapalaran ng mundo. Ngumiti na naman siya ng ngit ng isang titing malapit nang makakantot at pinaliwanag na nasa krisis ang mundo at ang mga katulad niya lamang ang makapagliligtas dito. Ginagawa na raw niya ang mga kinakailangang sakripisyo. At mabuti na lamang daw ay pinahintulutan ito ng pamahalaan: ang tinatawag na private-public partnership kung saan ang isang tulad niyang mabuti ang kalooban ay maaring mag-ambag para sa ikabubuti ng lahat. Mas mabuti na raw ito kaysa mag-aklas. Ang hindi ko maintindihan, ay ang ibinulong niya sa sariling gagamitin naman daw ang kikitain mula sa Pamantasan at iba pang negosyo upang patayin si Superman. Sino ang putanginang si Superman?

Akala ko, ako ang durugista dito at ako ang sabog at ako ang may sayad, pero mukhang nakahanap ako ng katapat at mas matindi pa ata ang saltik sa akin. Kinilabutan ang isang tulad kong nakakita na ng lahat ng mas nakakasuklam at mas nakakahilakbot pang mga bagay o pangyayari at ilan lamang dito ang mga nagsasalitang kanser na may kakayanang magdahilan, ang pamamayagpag ng sopdrinks na may ebola, at mga taong dating taong naging elektronikong usok na nagtatalik. Hindi ko kinaya ang putanginang pursigidong bitiw niya ng mga salita na nagsasaad na inilaan niya ang buhay sa pagtugis kay Superman. Edukado at mayaman ang hindot na si Luthor, pero matindi talaga ang lamat sa utak. Sakto siyang kinatawan ng Siyudad na ito.

Nangatal ang putangina kong mga kamay na hindi nakisama sa partikular na pagkakataong iyon. Ilang ulit kong napihit ang pihitan ng bowel disruptor hanggang sumabog ito at ang nabasa ko na lang—sa, kumbaga, LCD display sa Siyudad at panahon ninyo—ay “Fatal Intestinal Maelstrom.” Hindi ko alam kung si Luthor ba ang salarin sa nadamang hilakbot o ang kapeng may pampabangong halamang damong cannabis at asukal na may pulburang pinaghalong shabu, cocaine, LSD at iba pang mga patok na drogang produkto ng Siyudad ninyong mas malakas ang tama sa akin kaysa sa mga droga ng Siyudad na pinagmulan. Kahit gusto kong upakan ang putanginang Smiler ninyong punyetarantado, hindi ko na tinangka dahil bukod sa hindi ko siya kamukha at hindi siya kalbo, tingin ko, kayong mga hindot kayo ang dapat magpabagsak sa kanya. Mga tangina n’yong lahat, anong gusto n’yo, umupo at maghintay na lang na gawin ko ang mga diskarteng kayo dapat ang gumagawa? Mga ulul. Pwe. D’yan na kayo! Pakyu!

(Disclaimer na nasa wakas: Hindi ko alam kung matatawag itong fanfiction dahil hindi naman ako gaanong naging fan ng tatlong kalbong kinapanayam ni Spider Jerusalem. Hindi ko rin tiyak kung may "mali" sa pagkaka-characterize ko sa pagkatao ng mga ginamit na karakter sa ehersisyong ito. Bukas naman ho ako sa puna, kaya, atak lang ho kung may problema.

Salamat sa writing challenge na ito at kahit papaano e nakapagsulat ulit ako. Itatala ko ulit sa pangwakas na entry na ito ang mga naisulat:

#001 Titi sa Noo Challenge (Tula - Malayang Taludturan)

#002 Tinigang (Tula - Malayang Taludturan)

#003 Hikbi ng Isang Icarus (Salin ng tula ni Baudelaire)

#004 Ang Hinamak na Buwan (Salin ng tula ni Baudelaire)

#005 Lethe (Salin ng tula ni Baudelaire)

#006 Maryang EDSA (Tula - Ekprasis)

#007 Maryang ELBI (Tula - Dalit)

#008 Maryang RATM (Salin ng kanta ng Rage Against The Machine)

#009 Pag-iimbestiga sa Mabuting Pilipino (Salin ng tula ni Brecht)

#010 Habang Dumarami ang Tula (Salin ng tula ni Bukowski)

#011 Maging Maunawain (Salin ng tula ni Bukowski)

#012 Mga Balyena sa Klase ng Arte (Salin ng tula ni Bukowski)

#013 Tipid Tip (Tula - Tanaga)

#014 DSL Tip (Tula - Tanaga)

#015 UPCAT Tip (Tula - Tanaga)

#016 Badtrip [i] (Tula - Tanaga)

#017 Badtrip [ii] (Tula - Tanaga)

#018 Badtrip [iii] (Tula - Tanaga)

#019 Paglilibing (Salin ng tula ni Goethe)

#020 Pagbulas (Salin ng tula ni Goethe)

#021 Pakiusap (Salin ng tula ni Goethe)

#022 Pag-iisa (Salin ng tula ni Goethe)

#023 Ang Suwail (Salin ng kwento ni Calvino)

#024 Isang Kalipumpon Ng Mga Niknik (Salin ng tula ni Hesse)

#025 Palihim Tayong Nagnanais (Salin ng tula ni Hesse)

#026 Sa Gabi Nang Maglayag Sa Laot (Salin ng tula ni Hesse)

#027 Mga Yugto (Salin ng tula ni Hesse)

#028 Para sa Ating Mga Poncio Pilato (Tula - Malayang Taludturan)

#0xx Kung Bakit Mapalad ang May Pagkukulang (Salin ng tula ni Brecht)

#029 Ang Baldadong Kalbong Edukador-Kuno

(FanFic - Spider Jerusalem (Transmetropolitan) & Professor X (X-Men))

#030 Ang Salamangkerong Anarkistang Kalbo

(FanFic - Spider Jerusalem (Transmetropolitan) & King Mob (The Invisibles))

#031 Ang Burukratang Negosyanteng Kalbo

(FanFic - Spider Jerusalem (Transmetropolitan) & Lex Luthor (Superman))

Salamat ho sa lahat ng sumubaybay, lalo sa nagpasimuno!)

Reverence [i]: Camila Vallejo

[source]

*About REVERENCE: Posts labeled with reverence are photographs or images of people the resident of the carcosite admires like a fangurl. Entries such as this shall have no caption or labels, besides this caption that shall blankly describe what REVERENCE is. So blank that all you can do is wander via google about the featured entity and wonder. Well, this is, simply, a facade for fangurling; and an attempt to pretend that the label REVERENCE means something. Yes, hollow words, I know. Good day. By the way, there is a good chance that I am preparing or planning some sort of (private) hagiography for revered entities featured herein.*

[source]

[source]

[source]

[source]

31-DAY WRITING CHALLENGE EXTRA - SALIN - BRECHT

Dahil hindi ako makapagsulat dahil sa gurl to gurl fangurling doon sa may dakong Santiago ng Chile, nagsalin na lamang ako at hindi ho ito bahagi ng 31-day writing challenge--at isang bagsak ho ulit ang next na entry ko para doon. #029 - 031. Finale baga. Wala lang ho ito. Kailangan magfeeling produktibo, eh. Iyan ang napili kong isalin dahil sobrang gusto ko humithit ng Dead Can Dance at isa sa mga paborito kong nilalang si Bertolt Brecht. Hayun lang po. Matsala sa pagbisita.

Kung Bakit Mapalad ang May Pagkukulang salin ni Tilde Acuña

Kilala n'yo si Solomong mapagkuru-kuro

Alam n'yo ang kanyang sinapit,

Payak sa kanya ang masalimuot.

Isinumpa niya ang sandaling sa kanya'y nagsilang

At nakita niyang walang katuturan ang lahat.

Kung bakit dakila at marunong si Solomon.

Bagamat hindi sumubaybay ang sansinukob,

Natunghayan pa rin sa malao't madali ang nangyari.

Dinala siya ng dunong sa kanyang kinahantungan.

Kung bakit mapalad ang may pagkukulang.

Sunod n'yong nakilala si Caesar na matapang

Alam n'yo kung napaano siya.

Itinuring nilang bathala noong buhay pa,

Ngunit kanila rin namang pinaslang.

At bago itarak sa kanya ang punyal

Nakatutulilig ang kanyang daing: ikaw rin ba, anak!

Bagamat hindi sumubaybay ang sansinukob,

Natunghayan pa rin sa malao't madali ang nangyari.

Dinala siya ng tapang sa kanyang kinahantungan.

Kung bakit mapalad ang may pagkukulang.

Narinig n'yo ang tungkol kay Socrates na matapat

Ang ginoong hindi nagsinungaling kailanman.

Wala silang utang na loob, tulad ng inakala n'yo

Sa halip, mga pinuno'y umareglo ng paglilitis

At pinilit siyang uminom ng lason.

Kung bakit matapat ang maharlikang anak ng madla.

Bagamat hindi sumubaybay ang sansinukob,

Natunghayan pa rin sa malao't madali ang nangyari.

Dinala siya ng katapatan sa kanyang kinahantungan.

Kung bakit mapalad ang may pagkukulang.

Dito makikita n'yo ang mga taong kagalang-galang

Naninindigan sa angking batas ng Panginoon.

Sa ngayon, hindi pa niya binibigyang-pansin.

Kayong ligtas at tahimik sa inyong mga silid

Sumaklolo, pahupain ang paghihikahos naming mapait.

Kung bakit dalisay tayong nag-umpisa.

Bagamat hindi sumubaybay ang sansinukob,

Natunghayan pa rin sa malao't madali ang nangyari.

Takot sa diyos ang nagdala sa atin doon sa kahahantungan.

Kung bakit mapalad ang may pagkukulang.

How Fortunate the Man with None by Bertolt Brecht

You saw sagacious Solomon

You know what came of him,

To him complexities seemed plain.

He cursed the hour that gave birth to him

And saw that everything was vain.

How great and wise was Solomon.

The world however did not wait

But soon observed what followed on.

It's wisdom that had brought him to this state.

How fortunate the man with none.

You saw courageous Caesar next

You know what he became.

They deified him in his life

Then had him murdered just the same.

And as they raised the fatal knife

How loud he cried: you too my son!

The world however did not wait

But soon observed what followed on.

It's courage that had brought him to that state.

How fortunate the man with none.

You heard of honest Socrates

The man who never lied:

They weren't so grateful as you'd think

Instead the rulers fixed to have him tried

And handed him the poisoned drink.

How honest was the people's noble son.

The world however did not wait

But soon observed what followed on.

It's honesty that brought him to that state.

How fortunate the man with none.

Here you can see respectable folk

Keeping to God's own laws.

So far he hasn't taken heed.

You who sit safe and warm indoors

Help to relieve our bitter need.

How virtuously we had begun.

The world however did not wait

But soon observed what followed on.

It's fear of god that brought us to that state.

How fortunate the man with none.

31-DAY WRITING CHALLENGE # 028 - TULA

Para Sa Ating Mga Poncio Pilato

"Bakit pa pepreno? Simple lang: Bobo

Si Chris Lao. Sinumang ilulusong

Ang kotse sa baha at inakalang

Hindi ito lulutang ay mangmang,

Walang pinag-aralan, katawatawa."

LOL.

"Bakit iintindihin ang sining? Bastos

Si Mideo Cruz. Nakakaoffend ang uten sa

Mukha ni Kristo, pero hindi ang

Banal na mga titing pilit sumisiksik

At nanghihimasok sa ari ng iba."

GBU.

"Bakit hindi magagalit kay Soriano? Gago

Ang sinumang bumaboy sa sariling wika lalo

Kung Buwan ng Wika! Putangina, mahiya ka

Sa Inang Bayan! Mag-Filipino ka, at nang

Mabawasan ang lansa mo, Conyong taksil!"

STFU.

Hindi, hindi ko sisisihin ang mga nagbitiw

Ng mga kahawig na kataga dahil lahat tayo'y

Minumulto ng krisis: Imbis na libro, basura

Sa tv at iba pang midya ang hinahain sa atin.

Imbis na Kristong tumuligsa sa mga Pariseo,

K.

Kimi ang Hesus na ikinukwento sa pulpito.

Imbis na pagmamahal sa sambayanan, makitid

Na pagtingin sa wikang pambansa ang pangaral ng

Pamantasan (Alalahaning makabayan ang mga

Alemang Nazi). Ganito ang aking mungkahi:

TNX.

Bakit hindi ituring na salik ang pag-aaral ng

Mga nabanggit na kristong maaring hindi kristo

Sa mga "dekalidad" diumanong pamantasan? Bakit

Tila sinuka sila ng bayan? Mas mainam itanong:

Bakit tila hindi nila nakasalamuha ang mamamayan?

BYE.

Matapos magmuni, huhugasan ko ang aking kamay,

At bahala na kayo kung muli ninyo silang ipapako

Sa Krus ng kalbaryo ng birtwal na daigdig kung saan

Ang may impormasyon at ang nakakapagpalaganap nito

Ang nagiging pansamantalang panginoon at diablo.

Pandora's Boxes [ix]: On Christ Being a Troublemaker

These articles were submitted as academic requirements and I am not quite sure whether I still hold the same view (since I think I've read other, er, readings, pero more or less, I still do hold the same view re: Christianity!), but still, I am sharing these for the benefit of whoever might be interested with another perspective of how Christ and his, say, ministry, or, advocacy, shall be viewed--though I still suggest you add Professor Gerry Lanuza in facebook, and read his posts about Christianity. [Here's a link to his photo during the violent dispersal of the recent mobilization against budget cut, with articles and other photos about the budget cut.] His posts often serve as a wake up call that the Church has another, say, faction other than the reactionary faction, i.e. the clerico-fascists posturing as if we are still living in the dark ages of inquisition, acting as if they are--- Oops, enough, sharing these articles, though I may not be the most credible source to speak of Christianity (and I think these are the first academic papers that I shared online. These were written three years ago. Andami na namang pasubali, eto na ho! *copy*paste*proofread*edit nang kaunti at andaming sabit sa grammer etc pero wag gaano kasi olde self naman ang nagsulat neto so may excuse somehow*):

***

An Interpersonal Voyage into a Bloodless Nonfiction

(A Study of Martin Luther King Jr.’s “Pilgrimage to Nonviolence”)

Martin Luther King Jr.’s “Pilgrimage to Nonviolence” is something believers of certain faiths should read, but still be critical about—as the context of the Philippines is quite different from the specific setting the essayist-minister lived in. The essay began with the optimism of liberalism and the pessimism of neo-orthodoxy on the nature of man. The former gives the individual too much freedom in justifying his “bad” acts and in overemphasizing the “power of reason” while the latter highlights the “hidden, unknown, wholly other” God, thus glorifying antirationalism and uncritical biblicism. Yet he still claimed that both held truths—partial truths.

Personally, I think King and other advocates of nonviolence do hold truths, which are partial as well, and so are those who believe in purely violent methods in initiating social change. Nonviolence is too optimistic of human nature, since King wrote: “it [nonviolence] so stirs the conscience of the opponent that reconciliation becomes a reality”—which is, I believe, too ideal. In our country, there are already different faces of death and suffering (from those who slowly die through starvation to those who are silenced by the bullets of the fascist state’s terrorism) despite the use of nonviolent means of expressing discontent in the status quo. These deaths, which also existed, I suppose, during King’s time but maybe more rampant in our setting, are evidences themselves that nonviolent means might only lead to deaths—deaths which may, in turn, agitate people and compel them to use violence.

Violence on the other hand, is too pessimistic of human nature since it somehow assumes that the entities the oppressed should inflict violence upon have no hope of being changed for the better. Upon analyzing the situation, and taking social classes into consideration, this hopelessness of “stirring the conscience of the opponent,” the opponent being the ruling class, may not be possible since they have their personal interests, which are, of course, rooted in the interest of their class--interests that are, more often than not, in conflict with that of the ruled.

The aforementioned criticisms regarding violence and nonviolence are somehow fallible as well and, of course, cannot be held true at all times. As King mentioned, he “would not wish to give the impression that nonviolence will accomplish miracles overnight.” And so do I. Both methods can never really achieve any grand social change in a snap. But I believe that both may be necessary in practicing the social responsibility of a Christian (and maybe other believers of certain divinities): nurturing the body and the soul. Since according to the writer-pastor, “gospel at its best deals with the whole man, not only his soul but also his body, not only his spiritual well-being but also his material well-being.”

On the manner of writing the material, King divided the essay into three parts. The first dealt with –isms, as the first paragraph warned and began with: “In my senior year in theological seminary, I engaged in the exciting reading of various theological theories.” Beginning with such words creates the effect of credibility (and perhaps a caution sign of his name-dropping of different theologians and theories) since he implied that his credentials to discuss such subject matter makes him knowledgeable of such -isms. Though there are –isms and such, he explained it in a manner that the reader does not need to have a full grasp of these theories to comprehend the essay. Thus making the nonfiction argumentative but not too technical. This then creates a cerebral discourse with the reader since both are able to relate with each other—given that they somehow have similar language games.

The utilization of footnotes also helped, not just in understanding the text, but also in somehow introducing “suggested readings” or “recommended authors.” This then creates consistency in the use of language, as he authenticates his being well-versed with theories. The style then somehow creates an intellectual aura of discourse to follow, which in effect heightens the ascendancy of the writer (who is the authority to discuss such matters) over readers (who are not theologians) with terminologies the author used.

The next part discussed more interesting teachings of Rauschenbusch and of course, Gandhi. This furthermore showed how “unconservative” King is, as he used sources other than Christ and the Bible in pursuing his pilgrimage. And I quote: “This principle became the guiding light of our movement. Christ furnished the spirit and motivation while Gandhi furnished the method.” This second segment of his essay also delved away from the heavy-laden terms in the previous segment. The manner of packaging is well-planned--as the third section shows the decrease in the usage of –isms, which further melts into the practice and experiences of the path to nonviolence that the author chose to pursue.

This method of organization is not like that of the purely spiritual approach of most Christians. King had the intellectual approach of theoretical discussions in the beginning, the mention of the Bible and Gandhi’s concepts in the next with application to the objective situation during the author’s times, the conclusion in the last part by the seemingly romanticized but well-grounded experiences of the writer-minister. Writing the other way around might drive atheists and intellectuals off. But placing the third part strategically in its place might persuade them into reading further—as intellectual discussions free of religious bias are more tolerable to scholars of different schools of thought.

The last part is quite interesting as well as he expressed his hesitation in writing it for the “fear of conveying the wrong impression.” As he implied, people somewhat showing off their hardships have symptoms of “martyr complex”—which is quite narcissistic since it is somewhat a conscious pursuit of sympathy, as King mentioned, it is self-centeredness concentrated on sacrifices one makes for others. Despite this reluctance, he still mentioned his experiences: the death threats, bombing, frustrated stabbing and other forms of persecution. This is the part when the tone quite changed from intellectual appeal to emotional appeal. Emotional yet still rational in the sense that it has ended, not merely in the utopia of the salvation of men’s soul in heaven or the Kingdom of God, but in the acknowledgement of the material conditions of his personal life and the existence of “a dark confused world” or perhaps world crisis.

Though he still stated his experiences of suffering, I think the option of mentioning those in the latter part of the essay—neither in the beginning, as if prioritizing, nor in the end, as if intending to be recalled—already showed that he does not want his sacrifices to be the lead of his entire essay. As with this essay, since I personally value the substance more than the form, I discussed the points of view and matters of the essay’s content first before delving into the form and his use of metaphors despite the religious yet still intellectual and rational feel of his article. Essays and essays on other essays may be avenues for “pilgrimages” or maybe cerebral excursions that could lead to the salvation—or doom—of both the souls and the bodies of people. As these crises, as King said has “its dangers and its opportunities.”

King cleverly used his opportunity of being educated of certain schools of thought to advance not just his faith, but also the struggles of the oppressed by properly packaging his essay—and not to simply “express himself” as other writers do. Apparently, the sense of scenes and sequencing or the storytelling process of King went from the academic discussions of theories to his poignant experiences as an advocate of nonviolent means of protest. He evidently considered his readers or his target audience in his writing in so doing this outline of his nonfiction. He did not merely express his belief in his god. He packaged and catalogued it from heavy, seemingly highfalutin and scholarly terms to light and emotional terms in a discourse that jumpstarted with academic terms and ended with his life experiences and the fate of the world and God’s kingdom during these dark times. This accordingly tells a story and not merely provides information, then qualifying this piece as a nonfiction that is creative. Creative since he “created” or perhaps reiterated and re-told another possible method to call for a better, humane society. A nonfiction indeed because of the reality it portrays: his worldview and the worldview of the ruled and the voiceless addressing the injustice in the current system.

The way he concluded the essay is somehow expansive as he leaves thoughts to ponder on regarding the violent and nonviolent means of airing grievances. An epiphany happens as well as the verisimilitude of the nonfiction shows the actual implications of his literary piece that then asserts its timeliness during his lifetime—or perhaps timelessness since discrimination exists until this point in time—and significance. Or, to be more specific, social relevance, i.e. not just for the sake of senseless, narcissistic self-expression, but for writing about the “reality” others are experiencing, that then leans on the marginalized bulk of the populace—marginalization and oppression that are not isolated cases, thus making such commentaries and the like, universal like Marxism.

In one way or another, by the clever organization of the parts, the reader should have been moved or challenged to re-think his un/consciously-selected ideology. “Pilgrimage to Nonviolence” clearly speaks the purpose of writing for Marxists. To initiate and contribute changes to the prejudiced status quo, leaving the question of what methods are to be used.

Whatever our method maybe, the treatment of certain situations and utilizing them to improve the current state of human life and achieve the common good is up to us. An intrapersonal voyage is one. Interaction with the basic sectors to know their objective conditions is another, which is what we in the academe could do: To put theories into practice to test the truth-values of essays such as Martin Luther King Jr’s. And essays such as this, which claims that, in the midst of state fascism, economic crises and other evils that threaten both the soul and the body, violence and nonviolence, though contradicting, should go together to complement each other. Following the example of the minister-writer and other agents of social change who went out of their comfort zones, integration with the basic masses may be another pilgrimage we might be interested in pursuing—to know whether nonviolence, violence or both would spell the physical and spiritual salvation of the people.

***

Critical Christ-man

(Comparative Analysis of “The Other Christ” and “Pilgrimage to Nonviolence”)

“The Other Christ” is the third segment of the first chapter titled “The Popular Filipino Christ” in the book Christ in the Philippine Context by Douglas J. Elwood and Patricia L. Magdamo. This segment revealed an alternative reading of who Jesus is—a glimpse on another perspective of seeing how Christ lived his life. “The Spanish Christ” and “The Filipino Christ”, the first and second portions of the introductory chapter, tells of the popular image of Christ that limits the highlights of his ministry on Earth as the Santo Niño (Holy Child) and the Santo Entierro (Christ Interred)—discounting the emphasis on how he lived as an advocate of the common people.

This selection provided an introduction of what to expect in the rest of the book, thus somehow suspending the interest of the readers since various points of argument needs to be discussed in detail. Being an excerpt, this re-structuring of Christ’s image and re-imagining of Christians’ duties may not be as comprehensive as Martin Luther King Jr.’s “Pilgrimage to Nonviolence.”

Through the first two segments, the chapter began asserting that portrayals and biographies of Christ are autobiographies of the authors. Therefore, the popular image of Christ is, more often than not, merely based on the biases of the artist—and perhaps the experiences of oppression, and the like, of certain cultures concerned. The discussion resumed to the roots of this Jesus that reflects the people’s anxiety, the “Christ of our own making”: the face-saving Christ (reiterated and termed in “The Other Christ”), who, according to the authors quoting Fr. Ruben Villote is “so meek that fighting back, even in the name of justice, would be to him unworthy of the dignity of a peace-loving man.”

On the contrary, preceding the section discussing the face-saving Christ is Dr. Jose Rizal’s perception of another Christ, Christ-man, being greater than Christ-god expressed when he cried, “My God, my God, why have you forsaken me?” This then reaffirms that Christ is not just a Son of God, as he is also tagged as Son of Man in the bible, thus re-asserting King’s claim in his essay—that Christians should not just deal with the concerns of the spirit, but of the body as well. The assertions regarding the face-saving Christ is a clear attack on apathy among religious people, or particularly the "neo orthodoxy" in King’s terms, who created their very own self-portrait caricature of a Christ that “avoids conflicts”, i.e. a dead Christ who “is not the Christ of the Gospels.” This Christ being “afraid of controversy” is a “projection of our own spiritual sterility and cowardice.” Perhaps created to justify submissiveness to the existing order or acceptance without a whimper of “everything from dirty politics to unpaid salaries—in the name of meekness, humility and peace.”

Christ the troublemaker is later introduced by the authors. This disturbing Christ challenges the status quo. As Villote puts it, trouble and doubt of their established beliefs stirs the intellectuals and the religious when this Christ talks. He was under surveillance by the Pharisees and the Scribes. The Sanhedrin was watchful of his every word perhaps finding a way to file a lawsuit against him. Quoting Villote: “His troublemaking was part of his trouble-shooting. He disturbed the comfortable consciences of the untouchables, assaulted the Establishment, and chided the slavish faiths of the Jews. This man Jesus, indeed, was a “sign of contradiction” (Lk. 2:34), a troublemaker.” A disturber indeed. Just as Martin Luther King, in the authors’ words, “disturb the social conscience of America.”

This is then followed by the assertion of demonstrations being a “kind of prophetic voice crying for social change and reform,” in the words of Father Vitaliano Gorospe in his essay “Morality of Demonstrations” thus supporting the nonviolent means of revolution King endorsed. These “disturbances” during rallies for social change and reform initiated by groups like the Student Christian Movement are manifestations of living the life of the other Christ, who is, according to Miguel de Unamuno, Christ the revolutionary Leader of Men—in contrast to the distorted image of Christ as a mere “keeper” of peace contradicting the essence of what was actually said in the Beatitudes: “Blessed are the peacemakers” which could be translated to “Happy are those who work for peace.” Christians laboring for ending wars should then be peacemakers. Before they can “comfort the disturbed” they should “disturb the comfortable” since “a situation in which only the minority enjoys peace is no peace at all.” Thus the Christian movement with, needless to say, Christ as the mass leader is indeed revolutionary—as the authors and King both imply.

As of this portion of the book, the means of attaining social change is not blatantly proposed as either the violent or nonviolent methods or both, but later, Gandhi would be mentioned as quite like Jesus in advocating nonviolence. As manifested in this first chapter of the book, Christ uses words to expose the flaws of the status quo. But in a latter chapter, it would be reaffirmed that Jesus is a man of contradictions as he makes seemingly contradicting messages or “complete reversals” such as: “He who takes up the sword shall perish by the sword” and “I came not to bring peace but sword”. “Man shall not live by bread alone” and “Give us today the food we need”. “Remember the Sabbath day to keep it holy” and “The Sabbath day was made for the good of man; man was not made for Sabbath.” Lastly “I came not to destroy the tradition but to bring fulfillment” yet, according to the authors, Jesus “warned in a parable that you cannot put ‘new wine’ (referring to his own teaching) into ‘old wineskins’ (meaning the Establishments) without bursting them open.” This then shows that Christian teaching may be open to ideas purportedly stated in the Scriptures, maybe opening the possibility of nonviolence and violence working hand in hand—since some commandments in the bible were violated at certain times depending on the context and the need.

In terms of writing, “The Other Christ” used a more familiar language with perhaps the common people as the audience despite its choice of English as medium, as compared to the theoretical terms (-isms) employed in “Pilgrimage to Nonviolence.” The former is written with the subheadings “The Christ who is Jesus”, “The face-saving Christ”, “A genuine revolutionary” and “The universal and particular Christ” while the latter is divided into subplots by three roman numerals. Elwood and Magdamo began the segment being discussed by mentioning an alternative Christ and the enumeration of individuals who subscribed and developed images of another Christ thus achieving credibility (with an added factor of exposing how the established belief responds to progressive and alternative viewpoints regarding the Messiah and salvation) of discussion just as King mentioned theoreticians he encountered in his "pilgrimage."

This local version of advocating nonviolence is, of course, contextually more relevant to our situation as throughout the book, the image imbibed by the Filipinos from Spanish colonization up to the contemporary times is somehow considered. However, the promotion of nonviolence is not that explicit and strict, and if it would be, I would still stand on the claim that violence and nonviolence could perhaps work hand in hand. The local selection focused more on the alternative reading of who Christ is and the revolutionary values he teaches. Unlike King, who rather focused on the theories and its application in the rampant discrimination and injustices during his time. Elwood and Magdamo began the book in a chapter that redefines Christ, being culture-bound, as a socially and politically active individual that looked like us—as described in the last subheading, which is the only real-life application (as of the first chapter) of the other Christ. Then support statements from sources written by scholars and religious people and direct citations from the Scriptures followed.

Being a portion of a book, “The Other Christ” is understandably less thorough than “Pilgrimage to Nonviolence.” But both imply the need for social change through the teachings of Christ, which are interpreted in different manners, depending on the social context. As Elwood and Magdamo had written “Real peace includes freedom and justice for all. The real peacemaker knows that true peace is not cheap.” Thus recognizing the dangers the disciples of Christ are facing in times of social action. These "troublemakers" being believers of the other Christ, whether they are into violent or nonviolent methods of criticizing the status quo, remain in trouble as they wield a placard, a pen, a brush, a guitar, a megaphone, a video camera or a gun--under this fascist regime.

Sandatahang Banga Panel [Teaser] x Paper Monster

Would print the first 15 or 20 copies later. I might drop by the NCAS Auditorium for Isko't Iska 2011. I only expect a certain number of friends to be interested, so just contact me if you want a copy. Or, leave a comment here, with your contact details. Or, "like" the page, then let's communicate from there. Or, wait for the next komikon, though I am not quite sure whether I'll be there or not. Distribution is quite a problem. Left copies of Lihim ng mga Lespu at Crazy Carabao's along Demarces, but some ended up stolen--as even some of the second-hand books they sell ended up stolen. At least, people are still interested in zines and books.

Anyway, let me share blurbs for Ang Sandatahang Banga. This is from Professor Emmanuel Dumlao of the Department of Humanities of the College of Arts and Sciences of UPLB:

"Windang pa tayo at naghihimutok tungkol sa mga bangang nagsusulputan sa kampus, pinagbabasag na ni Tilde ang mga ito. Sa “Ang Sandatahang Banga, o Kung Bakit Maraming Banga sa Elbi”, dinestrungka ni Tilde ang isang misteryo: ang mga banga, ang CSB, ang large class, ang OSA, at ang iba pang instrumento ng panunupil sa UPLB ay mga pintig ng iisang puso.

Walang gatol sa obrang ito ang kaisahan ng magkakasalungat: sinauna at haytek, realidad at kababalaghan, ordinaryo at pantastiko, tula at prosa. Sa pamamagitan nito, pinalulutang tayo ni Tilde sa daigdig ng mga rakstar na khalix habang pinananatili rin niya tayong nakatuntong sa ating realidad.

Naiibang mukha ito ng pagkathang nakikisangkot sa transformasyong panlipunan. Iginuguhit nito ang isang bagong tradisyon ng paglikha ng panitikan. Mabuhay ka Tilde!"

This is from Adam David, author of The El Bimbo Variations and The Long Weekend:

"Sa kasalukuyang panahon, mag-isang pinangangatawanan ni Acuña ang potensyal ng modernong komix bilang anyong pandiskursong pulitikal, mula sa tindig at indayog ng palaban na panulat hanggang sa nakakapulikat na kapraningan ng 'di-makalma-kalmang guhit-kamay hanggang sa paggamit ng mga veriteng litratong tila halaw sa pahayagan o libro ng kasaysayan. Ang sinasabi ni Acuña ay Ito ang tunay na lagay ng buhay: walang mga bayani; marami ang halimaw; ang sarili lang ang mapagkakatiwalaan; ang maaasahan lang ay patuloy na opresyon at kamatayan. Marami pang kailangang matutunan. Buksan ang mga mata at silipin ang halimaw sa loob ng banga."

This illustrated narrative would be sold at 40php. Story and art by yours truly. Most photographs are from Grekka Sarmiento and Jonallin Yang.

I think there are still a few copies of the other titles, and as far as I can remember they are sold at around the same price. Lihim ng mga Lespu @35php. Ang Engkwentro sa Palma Bridge ng mga Batang Pinalaya(s) sa Sinapupunan @35. Panayam Kay Io (O Kung Bakit Gumagalaw ang mga Estatwa sa Elbi) @40php. There may be special arrangements for bulk orders, or if you were to buy at least three titles. And, if I'd have the powers to produce stickers, you may show me your copy of any komix titles and I'd give you one, for free. Ang punk naman kasi ng ganto, lagalag-benta-bigay-etc. Not that I'm complaining. Just saying. :L

(AND, facebook mail doesn't work. Tried it. So, just leave a comment if interested.)

Another plug, I don't know which, but, I think an artwork of mine would be included in Paper Monster Press's Dream Pop Issue. Though I do not agree with their recent status message "We will not defend poetry. Poetry needs no defense." Hehe. Too lengthy na ito to discuss iyan. Anyway. Lifted from their facebook page are the cover and the list and the programme for the launch on August 27 at Espasyo Siningdikato, Dasmariñas Cavite. Salamat kay A.B. Mendoza for informing me:

"Here's the final list of contributors for Paper Monster Press's "Dream Pop Issue." Thank you to all who submitted and congratulations!

LITERARY

Jim Pascual Agustin (Tubig-alat sa Ating mga Mata)

Jack Alvarez (Chemistry)

Joyce Marisse Amon (Sending Out)

F. Jordan Carnice (Ghost)

Marella Jem Castro ("I Suppose You Are Real," said The Velveteen Rabbit)

Jose Jason Chancoco (Astral Travel)

Gigi Constantino (Light Captured)

Christa De La Cruz (Reprieve)

Danilo dela Cruz, Jr. (Ang Araw na Para sa Kanya)

Lolito Go (Sa Pagkalalake)

Eva Gubat (How Somebody Mimicking Joy Williams Would Talk One Morning)

Sinta Isaac (Espongha)

Mark Alvin Jabrica (Listen To Your Mother)

Melay Guanzon Lapeña (Continuity Study)

Veronica Laurel (Waking)

Jenni de Leon-Slater (Colin)

A.B. Mendoza (Dry As Leaves)

Patrick Quintos (1:00 a.m.)

Thirteen Salonga (Encounter #1)

Dott Seki (One Man Universe)

MUSIC

The Dunes (Going Under)

Eggboy (No Way Jose-Alternate Version)

Gentlemen Marry Brunettes (Postlude to Fervor)

Identikit (Tiny Fractures)

The Informations (The Wind and The Stone)

J-Solo (Riding Waves, Passing Time)

KR-O.K (Run To Me-Beegees Cover)

Lipstick Tears (Will You Please)

Minimal Pop (Le Rêve)

Monochrome (Grey Sky Manila)

Neuter Lover (Find)

Phantom Sizemore (How To Kill a Giant Robot)

Pogs (Sticky Dreams)

The Standards (Espinosa)

VISUAL ART

Jesus Tejada

Bunny Rose

Tilde Acuña

Chris Bird

Lorna Zaragosa

Aeon Barrameda

PROGRAMME

8:00 PM

Gentle Universe

Read Our Lines

An Army of One

The Shakes

9:00 PM

Bobby Balingit

Solid Objects

Animalidad

Paper Monster Press

10:00 PM

Patrik Kintos

Elemento

Cosmopolitan Smoke Stabs

Monochrome

11:00 PM

Arvin Narvaez

Blanko

Clever Clones

Fherrond

Hosted by: En Villasis of PAPER MONSTER PRESS"

There. I shall be leaving for elbi in a while soon.

31-DAY WRITING CHALLENGE #024 - 027 - SALIN

Aadbans na ko nang maagang makabayad-utang sa hamon. Patawad at nahihirapan akong kumatha dahil sa mga naisulat na, na sa tingin ko ay mainam na maisalin. Kung mabuti iyon o masama e hindi ko pa tiyak. Basta kasi ang mas naiisipan kong gawin, bagamat hindi pa mabuo, e mga komix projects. Nga pala, binabalak kong mag-abstinence muna sa internet sa mga susunod na araw. Sige po. Dami na namang pasubali.

***

A Swarm of Gnats by Herman Hesse

Many thousand glittering motes

Crowd forward greedily together

In trembling circles.

Extravagantly carousing away

For a whole hour rapidly vanishing,

They rave, delirious, a shrill whir,

Shivering with joy against death.

While kingdoms, sunk into ruin,

Whose thrones, heavy with gold, instantly scattered

Into night and legend, without leaving a trace,

Have never known so fierce a dancing.

Isang Kalipumpon Ng Mga Niknik salin ni Acuña

Libong sanlaksang kumukutitap na mga katiting

Ang sama-samang hayok na sumisiksik pasulong

Sa sumisikdong mga pag-ikot.

Masyadong nagpapakasasa palayo

para sa isang buong oras ng paglalaho,

Ngumangawa sila, nahihibang, isang matinis na ugong,

Nagigimbal nang may galak laban sa pagpanaw.

Habang ang mga kaharian, bumulusok sa pagkawasak,

Na may mga trono, pinabigat ng ginto, na dagling naglipana

Patungo sa kadiliman at alamat, nang hindi nag-iiwan ng bakas,

hindi kailanman naging tanyag sa mabangis na pag-indak.

***

In Secret We Thirst by Herman Hesse

Graceful, spiritual,

with the gentleness of arabesques

our life is similar

to the existence of fairies

that spin in soft cadence

around nothingness

to which we sacrifice

the here and now

Dreams of beauty, youthful joy

like a breath in pure harmony

with the depth of your young surface

where sparkles the longing for the night

for blood and barbarity

In the emptiness, spinning, without aims or needs

dance free our lives

always ready for the game

yet, secretly, we thirst for reality

for the conceiving, for the birth

we are thirst for sorrows and death

Palihim Tayong Nagnanais salin ni Acuña

Mayumi, banal,

taglay ang pagiging banayad ng arabeska

ang buhay nating katulad

ng pamamalagi ng mga diwatang

sumasayaw sa pinong indayog

paikot sa kawalan

kung saan ating hinahandog

ang dito at ngayon

Hinagap ng karilagan, ligayang musmos

tulad ng dapyo ng lubos na pagkakatugma

ng lalim ng iyong bubot na talop

kung saan kumikisap ang pagkasabik sa gabi

ng dagta at kagaspangan

Sa kahungkagan, lumiligid, nang walang layon at nais

paindak na pawalan ang ating mga buhay

parating handa sa paglilibang

ngunit, palihim, tayo'y uhaw sa katotohanan

para sa paglilihi, para sa pagluwal

tayo ay uhaw sa mga pighati at pagpanaw.

***

At Night On The High Seas by Herman Hesse

At night, when the sea cradles me

And the pale star gleam

Lies down on its broad waves,

Then I free myself wholly

From all activity and all the love

And stand silent and breathe purely,

Alone, alone cradled by the sea

That lies there, cold and silent, with a thousand lights.

Then I have to think of my friends

And my gaze sinks into their gazes

And I ask each one, silent, alone:

"Are you still mine,

Is my sorrow a sorrow to you, my death a death?

Do you feel from my love, my grief,

Just a breath, just an echo?"

And the sea peacefully gazes back, silent,

And smiles: no.

And no greeting and now answer comes from anywhere.

Sa Gabi Nang Maglayag Sa Laot salin ni Acuña

Sa gabi, kung kailan ako ay dinuduyan ng dagat

At nakahandusay sa hayag nitong mga alon

Ang sinag ng lupaypay na tala,

Saka ko pinawalan ang sarili nang lubos

Mula sa lahat ng liksi at lahat ng pagsinta

At tahimik na tumindig at huminga nang wagas,

Nangungulila, mag-isang dinuduyan ng dagat

Na nakahimlay doon, walang init at walang imik, taglay ang libong sinag.

Saka ko kinailangang isipin ang aking mga kaibigan

At ang titig ko'y nilulunod ng kanilang mga titig

At tinanong ko ang bawat isa, tahimik, nangungulila:

"Kayo ba'y sa akin pa rin,

Ang pighati ko ba'y pighati n'yo rin, at pagpanaw ang aking pagpanaw?

Nakadarama pa ba kayo mula sa aking pagtatangi, aking panglaw,

Hininga lamang, alingangaw lamang?"

At ang dagat ay tumitig pabalik, tahimik,

At ngumiti: hindi.

At walang pagbati at ngayon sumasalubong ang tugon saan mang dako.

***

Stages by Herman Hesse

As every flower fades and as all youth

Departs, so life at every stage,

So every virtue, so our grasp of truth,

Blooms in its day and may not last forever.

Since life may summon us at every age

Be ready, heart, for parting, new endeavor,

Be ready bravely and without remorse

To find new light that old ties cannot give.

In all beginnings dwells a magic force

For guarding us and helping us to live.

Serenely let us move to distant places

And let no sentiments of home detain us.

The Cosmic Spirit seeks not to restrain us

But lifts us stage by stage to wider spaces.

If we accept a home of our own making,

Familiar habit makes for indolence.

We must prepare for parting and leave-taking

Or else remain the slave of permanence.

Even the hour of our death may send

Us speeding on to fresh and newer spaces,

And life may summon us to newer races.

So be it, heart: bid farewell without end.

Mga Yugto salin ni Acuña

Tulad ng bawat bulaklak na kumukupas at tulad ng kasibulang

Lumilisan, ang buhay sa bawat yugto nito,

Maging ang kabutihan, maging ang bawat pagdalumat sa katotohanan

Ay namumukadkad sa araw nito at hindi mananatili magpakailanman.

Dahil maari tayong sunduin ng buhay sa bawat taon,

Ihanda, ang damdamin, para sa pahimakas, panibagong pagpupunyagi,

Ihanda nang walang takot at walang pagsisisi

Sa pag-apuhap ng bagong tanglaw na hindi maigagawad ng lumang likaw.

Namamahay sa lahat ng bukal ang mahiwagang dahas

Upang magbantay sa atin at tumulong sa ating mabuhay.

Tiwasay tayong kumilos pasulong sa malalayong pook

At huwag hayaang bimbinin tayo ng pag-aasam bumalik sa pinagmulan.

Hindi ninanais ng Kaluluwa ng Sansinukob na tayo'y igapos

Bagkus ay inaangat tayo nang hakbang hakbang sa mas malalawak na puwang.

Kung ating tatanggapin ang isang tahanang ating nilikha,

Ang karaniwang kinagawian ay tutungo sa pagpapabaya.

Dapat tayong mag-gayak para sa pahimakas at pamamaalam

Kung ayaw nating maging alipin ng pananatili.

Maging ang oras ng kamatayan natin ay maaring maghatid

Sa atin nang matulin sa naiiba at bagong mga puwang,

At pulungin tayo ng buhay sa panibagong mga tunggalian.

Kung magkagayon, damdamin: mamaalam nang walang patid.

31-DAY WRITING CHALLENGE #023 - SALIN (KWENTO)

Ang Suwail

ni Italo Calvino, salin ni Tilde Acuña

May isang bayan kung saan kawatan silang lahat.

Sa gabi, umaalis ang bawat isa sa kanilang tahanan. Dala ang kanilang mga susing nakakapagbukas ng anumang kandado at ang kanilang mga mapapanglaw na lampara, inaakyat-bahay nila ang kapitbahay. Kargado silang babalik pagsapit ng bukang-liwayway, upang malamang may nanloob din sa kanila.

Masayang namumuhay ang lahat, walang nagugulangan, dahil nangungulimbat ang bawat isa sa kapwa at ang kapwang iyon sa isa pang kapwa, tuluy-tuloy hanggang manakawan ng huling tao ang nauna. Di-maiwasan ang pandaraya sa kumersyo, sa bahagi man ng namimili o ng nagbebenta. Organisasyong kriminal ang gobyernong nangungurakot sa nasasakupan at ang nasasakupan naman ay interesado lamang sa pangagantso sa gobyerno. Kaya banayad ang daloy ng buhay dahil walang mayaman at walang mahirap.

Isang araw, di namin alam, nangyari na lamang na dumating ang isang taong matapat upang manirahan sa lugar. Sa gabi, imbis na lumabas nang bitbit ang sako at lampara, nanatili siya sa bahay para mag-yosi at magbasa ng mga nobela.

Nang dumating ang mga kawatan, nakita nilang may nakasinding bumbilya kaya hindi sila pumasok.

Matagal nagkaganito: hanggang maobliga silang ipaliwanag sa kanya na kahit pa gusto niyang mabuhay nang walang ginagawa, hindi ito dahilan upang pigilan ang ibang taong gumawa ng mga bagay-bagay. Sa bawat gabing nanatili siya sa bahay, isang pamilya ang walang kakainin sa susunod na araw.

Ang taong matapat ay nahirapang tumutol sa ganoong pangangatwiran. Lumabas na siya sa pagsapit ng dilim, at bumalik sa pagkagat ng liwanag, subalit hindi siya nagnakaw. Tapat siya, at wala nang magagawa ang sinuman. Tinungo niya ang tulay at pinanood ang pagdaloy ng tubig sa ibaba. Nang umuwi siya, nalaman niyang siya'y nilooban.

Kulang-kulang isang linggo ang lumipas nang mapagtanto ng taong matapat na mahirap pa siya sa daga, at wala nang laman ang kanyang sikmura at ang kanyang tahanan. Pero hindi ito gaanong naging problema, dahil kasalanan niya ito; hindi, ang problema ay ang kanyang ugaling gumulo sa mga bagay-bagay. Dahil hinayaan niyang siya'y manakawan, nang hindi naman siya nagnanakaw sa ibang tao; kaya parating may umuuwi nang madaling araw sa tahanan nilang wala man lamang nagalaw: ang bahay na siya dapat ang nandambong. Kaya ang kinalabasan tuloy, naging mas mayaman sa iba ang mga hindi nananakawan at ayaw na nilang magnakaw. Mas naging masahol pa ang sitwasyon dahil ang mga manloloob sa bahay ng taong matapat ay walang nakukulimbat dahil wala itong laman; kaya lalo silang naghirap.

Samantala, ang mga yumaman ay tumulad sa nakaugalian ng taong matapat at tinutungo na rin nila ang tulay at pinapanood ang pagdaloy ng tubig sa ibaba. Lalong tumindi ang kalituhan dahil ibig nitong sabihin, marami ang yumayaman at maraming iba pa ang naghihirap.

Ngayon, naintindihan ng mayayamang kung gabi-gabi silang tutungo sa tulay, di maglalaon ay maghihirap din sila . At naisip nila: 'Bayaran na lang natin ang mahihirap para manloob para sa atin.' Gumawa sila ng mga kontrata, mga nakatakdang pasahod, mga porsyento: malamang, kawatan pa rin silang lahat, at tinatangka pa ring gantsuhin ang isa't isa. Pero, tulad ng inasahang mangyayari, yumaman ang mayayaman at humirap nang humirap ang mahihirap.

Ang ilan sa mayayaman ay yumaman nang sobra hanggang hindi na nila kailangang manloob o umarkila ng manloloob para manatiling mayaman. Pero kung tumigil sila sa pagnanakaw, maghihirap sila dahil ninanakawan pa rin sila ng mahihirap. Kaya binayaran nila ang pinakamahihirap sa mahihirap upang bantayan ang kanilang ari-arian laban sa iba pang mahihirap, at nangahulugan iyon ng pagtatatag ng pulisya at ng piitan.

Kaya kaunting panahon lamang ang lumipas matapos dumating ang taong matapat, at hindi na pinag-uusapan ang tungkol sa pandarambong at pagiging biktima ng mga nandarambong, kundi ang tungkol na lamang sa mayaman at mahirap; pero lahat sila ay kawatan pa rin.

Ang natatanging taong matapat ay iyon lamang nasa simula, at namatay siya nang dahil sa kagutuman.

The Black Sheep by Italo Calvino

There was a country where they were all thieves.

At night everybody would leave home with skeleton keys and shaded lanterns and go and burgle a neighbour’s house. They’d get back at dawn, loaded, to find their own house had been robbed.

So everybody lived happily together, nobody lost out, since each stole from the other, and that other from another again, and so on and on until you got to a last person who stole from the first. Trade in the country inevitably involved cheating on the parts both of buyer and seller. The government was a criminal organization that stole from its subjects, and the subjects for their part were only interested in defrauding the government. Thus life went on smoothly, nobody was rich and nobody was poor.

One day, how we don’t know, it so happened that an honest man came to live in the place. At night, instead of going out with his sack and his lantern, he stayed home to smoke and read novels.

The thieves came, saw the light on and didn’t go in.

This went on for a while: then they were obliged to explain to him that even if he wanted to live without doing anything, it was no reason to stop others from doing things. Every night he spent at home meant a family would have nothing to eat the following day.

The honest man could hardly object to such reasoning. He took to going out in the evening and coming back the following morning like they did, but he didn’t steal. He was honest, there was nothing you could do about it. He went as far as the bridge and watched the water flow by beneath. When he got home he found he had been robbed.

In less than a week the honest man found himself penniless, he had nothing to eat and his house was empty. But this was hardly a problem, since it was his own fault; no, the problem was that his behaviour upset everything else. Because he let the others steal everything he had without stealing anything from anybody; so there was always someone who got home at dawn to find their house untouched: the house he should have robbed. In any event after a while the ones who weren’t being robbed found themselves richer than the others and didn’t want to steal any more. To make matters worse, the ones who came to steal from the honest man’s house found it was always empty; so they became poor.

Meanwhile, the ones who had become rich got into the honest man’s habit of going to the bridge at night to watch the water flow by beneath. This increased the confusion because it meant lots of others became rich and lots of others became poor.

Now, the rich people saw that if they went to the bridge every night they’d soon be poor. And they thought: ‘Let’s pay some of the poor to go and rob for us.’ They made contracts, fixed salaries, percentages: they were still thieves of course, and they still tried to swindle each other. But, as tends to happen, the rich got richer and richer and the poor got poorer and poorer.

Some of the rich people got so rich that they didn’t need to steal or have others steal for them so as to stay rich. But if they stopped stealing they would get poor because the poor stole from them. So they paid the very poorest of the poor to defend their property from the other poor, and that meant setting up a police force and building prisons.

So it was that only a few years after the appearance of the honest man, people no longer spoke of robbing and being robbed, but only of the rich and the poor; but they were still all thieves.

The only honest man had been the one at the beginning, and he died in very short order, of hunger.