Kamatayang Namumulaklak
malayang salin ni Tilde Acuña
ng tula ni John Ashberry
Nagbabadya, nagsisimula sa malayong hilaga, gumagala ito.
Ang mabagsik na amoy ng usok nitong petrolyo ay maaaring
Kumapit sa uka ng iyong mga buto habang ika'y nasa malayo.
Kailangan mo itong maipahatid.
Umiiral ang mga bulaklak sa bingit ng hininga, nakabitin,
Matagal nang inilagay roon.
Nagbibigay ng paghinga ang isa sa iba,
O magkakaroon ng pagkakatumbas ang kanilang mga kilos
Kung saan inidibidwal din ang bawat isa.
Ang kanilang kolektibong kahungkagan, anupaman,
Ang nagtataksil sa pakiwari ng isang bagay na hindi mabubuwal.
Sa loob nito, ilang katotohanan na ang ating kinalas
At nananatiling umaandap-andap ang lumang prente,
Isang delusyon, ngunit permanente. Dapat muna nating isahan ang ideya
At lansihin ito sa pagiging, tsaka ito lansagin,
At isaboy sa hangin ang mga piraso,
Upang ang lumang galak, simpleng parang bibingka, alak at pagkakaibigan,
Ay manatili kasama natin hanggang dulo, inaalalayan ng gabi
Na siyang may bitag na nagbibigay rito ng ating huling pakahulugan.
No comments:
Post a Comment