Dalawang Salin ng Mayakovsky

Burador, as usual.

Pakikitungo sa Isang Binibini

ni Vladimir Mayakovsky, salin ni Tilde Acuña

Ang gabing iyon ang magpapasya

kung siya ba at ako

ay magiging magkasintahan.

Sa ilalim ng tabing

ng kadiliman

walang makatutunghay, matutunghayan mo.

Yumukod ako sa kanya, iyon ang totoo,

at iyon ang ginawa ko,

iyon ang totoo, sumpa man,

sinambit kong

tulad ng butihing magulang:

"Ang Pagnanasa ay bangin –

kaya maari bang makiusap

na lumayas ka?

Lumayas ka,

kung maari!"

Sa Madla at Lahat

ni Vladimir Mayakovsky, salin ni Tilde Acuña

Hindi.

Hindi maaari.

Hindi!

Ikaw rin, mahal?

Bakit? Para saan?

Sinta, ganito -

bumalik ako,

bitbit ko ang mga bulaklak,

ngunit, ngunit... hindi ako kailanman

nang-umit ng kutsarang pilak sa iyong tokador!

Abuhin ang mukha nang

ako'y pabulusok na sumuray-suray sa limang hagdan-hagdang palapag.

Umalimpuyo palibot sa akin ang lansangan. Mga bulyaw. Mga busina.

Umirit ang goma.

Sumisilakbo.

Nadali ng kamandag ng bugso ang aking pisngi.

Hayok na kinasta ng mga trompa ang isa't isa.

Sa kahibangan ng kapital,

tinaaas ko ang aking mukha,

singlupit ng mga mukha ng mga antigong rebulto.

Pinunit ng pighati,

nakapatong sa iyong katawang tila nakahimlay sa huling

mga sandali, ang mga araw nitong

nagpatigil sa tibok ng aking puso.

Hindi mo binahiran ang mga kamay mo ng marahas na pagpatay.

Sa halip,

maligalig mong sinabing:

"Siya ay nasa papag.

May prutas at alak

Sa palad ng biyas."

Mahal!

Umiiral ka lamang sa naaantig kong isip.

Tama na!

Tigilan na ang nakakalokong katatawanan

at bigyan mong pansin:

Pinupunit ko

ang aking munting baluti,

ako,

ang pinakadakilang Don Quixote.

Naalala mo?

Nang pasanin ang krus,

huminto si Kristo sa ilang saglit,

pagal.

Habang pinagmamasdan siya, ang madla

ay nambulyaw, nanlibak:

"Bilis-bilisan mo, tanga!"

Tama!

Maging tampalasan.

Duraan mo siyang nagsusumamo para sa pahinga

sa araw ng kanyang mga araw,

salakayin siya at isumpa.

Sa sandatahan ng mga panatiko, yaong mga pinarusahang gumawa ng mabuti,

ang tao ay hindi nagpapamalas ng awa.

Sobra na!

Nangangako ako sa pagano kong kapangyarihan -

bigyan mo ako'ng babae,

dalaga,

maganda sa paningin,

at hindi ko sasayangin ang nadarama sa kanya.

Siya'y aking lalapastangainin

at puso niya'y sisibatin ng pambubuska

nang nagpapaunlak.

Mata para sa mata!

Sanlibong ulit sa pag-ani ng paghihiganti ng mga tanim

na hindi titigil!

Patigalgalin sa takot, patulugin sa suntok,

umalulong sa bawat tainga:

"Isang salarin ang daigdig, pakinggan,

ang kanyang bumbunang bahagyang nilabaha ng araw!"

Mata para sa mata!

Lulundag ka mula sa papag bago maghatinggabi.

"Moo," ang angil ko.

Sa aking leeg,

isang kirot na sinaklayan ng lupit,

buhawi ng mga niknik

na nagbabadya.

Ako ay puting tamaraw na bumabangon mula sa lupa.

Ako ay magiging pilandok,

mga sanga-sanga kong sungay na sumalabit sa mga alambre,

mga mata kong pula sa dugo.

Sa ibabaw ng daigdig,

isang halimaw na naghihintay,

walang pagod akong titindig.

Hind makakatakas ang tao,

salaula at mapagkumbaba,

bumubulong ng panalangin,

nakahimlay sa malamig na batuhan.

Ang gagawin ko lang ay magpinta

sa tarangkahan ng mga palasyo,

sa ibabaw ng sa Diyos

ang mukha ni Razin.

Maging tigang, mga ilog, pigilan n'yo siya sa pagpawi

ng kanyang uhaw! Alipustahin n'yo siya,

Huwag sayangin ang iyong mga silahis, araw! Galit kang tumitig!

Hayaan mong isilang ang libu-libo kong alagad

sa mga kinamumunghiang trumpeta sa mga kwadrado!

At kung sa wakas may dumating,

nang tumatapak sa rurok ng mga panahon,

nanginginig,

ang huli nilang mga araw,

sa mga itim na budhi ng mga anarkista at mga berdugo

ako, isang pangitaing duguan, ay magniningas.

Nagbubukangliwayway na,

ang bunganga ng langit ay bumubuka nang bumubuka,

iniinom nito ang gabi

unti-unting sinisipsip, uhaw na uhaw.

Nagpapakawala ng liwanag ang mga bintana.

Sa mga salamin nito tumitigis ang init.

Ang araw, malapot, lumulusong sa siyudad na natutulog.

O kapitapitagang paghihiganti!

Muli mo akong gabayan

sa ibabaw ng kawalan ng alikabok

at sa pag-akyat sa hagdan ng mga makata kong kataga.

Itong aking puso,

puno hanggang sa bibig,

sa pangungumpisal,

ako'y nag-uumapaw.

Mga mamamayan ng kinabukasan!

Sino kayo?

Kailangan kong malaman. Pakiusap!

Naririto ako,

puno ng lapnos at hilab,

tinupok ng hapdi,

Sa iyo aking dakilang kaluluwa aking ipamamana

ang bukirin.