Pre-Bagong Taon Re-Post

Banta: puro ito tungkol sa akin, pasensya na. Reminiscing shit. Yung naka-blockquote, pagbabalik-tanaw yun sa 2009, pagwewelcome sa 2010. Yung komentaryo, pagkukumpara sa katatapos lang na 2011, kasi--

Wala pala akong post para sa new year noong iwewelcome ang 2011 at magpapaalam sa 2010. So, wala akong pagbabalik-tanaw sa 2010 blog entry. Naalala ko na kung bakit, hindi ko lang maibahagi pero bukas siguro, isasama ko. Ang naispatan ko, na ayoko i-link sa lumang blog kaya ni-re-post ko na lang ay:

" "Repleksyon sa Petsang Palindrome" noong 01022010

Medyo yan ang pamagat. Namiss ko tuloy magsulat nang conversational.

"Napressure na akong gumawa ng blog entry na pang-bagong taon, dahil sa nakakaaliw na petsang palindrome, salamat (sa anak ni) FR. Napressure, bagamat ilang pulgada na lang, at nasa kalahati pa lamang ako ng tinatapos na nobela. Ang tanging academic responsibility na hindi ko matapos-tapos dahil sa internal at eksternal na mga pang-aabala."

Hanggang IYAS workshop, bitbit ko itong tisis, nagkukumahog. Hanggang ngayon, work-in-progress itong kasabay ng santambak na works-in-progress na sana magprogress (mukha naman dahil may katuwang) at pipiliting bigyang-progress sa parating na taon bago mawasak ang mundo.

"Mapangwasak ng buhay ang taong 2009. Hindi ko malilimutan ang taon ng aking debut at ang pinaka-dabest na regalong natanggap ko, mula sa kaibigan ninyong bespren na SAY-ACT ang palayaw. Eleksyon noon. Walong estudyante ang pinangalanang komunista / terorista ng grupong gumagamit ng bangkay na taktika. Oldskul military tactic, ika nga namin sa mga room-to-room discussion. Natakot saglit. Natakot na natawa na hindi makapaniwala, dahil naihanay sa mga kilalang tibak, bagamat behind the scenes ang trip at nakasanayan kong pagkilos. Ang isang tulad kong ni hindi marunong magsalita nang diretso kapag nasa harap ng maraming tao, lalo na't tangan ang sandatang megaphone. Ang hindi ko malilimutang punto ng SAY-ACT na pinaparatang sa amin: "They act like normal students and denu their evil affiliations." Napakapanalo. Short fiction ang dating."

Nauulit na naman ata ito ngayon. Mainit na naman ang usaping iyan sa elbi.

"Ang reklamo ng ilang mga estudyante laban sa USC 07-08 at 08-09 na nagluwal ng desisyon ng Student Disciplinary Tribunal na suspindihin kami, nitong taon rin lang naganap. May ilan pang nangyari. Ang pagkaudlot ng graduation ko ng first sem, dahil nakialam si Chancy sa EIC selection process at ang inyong lingkod ang inappoint. At inupakan pa rin ng represyon sa pamamagitan ng hindi pagkolekta ng student fund ng UPLB Perspective. Binanatan din naman namin pabalik ang admin. Nakapaglabas ng tatlong special issue dahil sa suporta ng masang estudyante. At isang regular sized issue, sa dagdag na suporta ng mga alumni. Ang ganti nila? Ayun na. Suspension. Nawa'y umubra ang apila. Huwag kalimutan ang tatlondaang estudyanteng nanawagan ng pagpapatalsik kay Lt. Colonel Vivian Gonzales."

At ngayon, may manhunt sa berdugong wala naman palang yagbols.

"Mapangwasak, in the literal sense din ang 2009. Nagmarka si Ondoy, hindi lang sa kolektibong gunita ng bayan. Maging sa konkretong ari-arian ng mamamayan. Mga ganitong pagkakataon ang ginagamit ng mga reaksyunaryo para magpakalat ng malisya at panlilinlang na hindi naman gumana, dahil sa di-matawarang kamangmangan ng SAY-ACT, sa porma at nilalaman. Hindi na ako magpapalawig sa Ampatuan Massacre at ang inutil na reaksyon dito ng pamahalaan: Martial Law. At magpapatuloy ang literal na pangwawasak, bukod sa paninirang puri, kung mapapadalas ang pagtambay ng mga militar na naka-uniporme sa kampus."

At ngayon, kakadaan lamang ni Sendong. Tas--

"Ililista ko na lamang ang mga naaalala kong naganap noong nakaraan, bagamat sadyang mapurol ang memorya ko:"

Okay.

0. Naging bandwagoner ako, sa pamamagitan ng paggawa ng Facebook account.

Ngayon, may twitter pa ako. Juskogad. May tumblr, di nauupdate.

1. Una ko atang Lakbayan. At CEGP national convention.

Naki-campout at naki-strike naman ako this year.

2. Ilang waiting shed payong ang nawalay sa akin, nang hindi ko naman kasalanan. Nawalan rin ako ng maraming gamit tulad ng godlike cloak, haggard tickler, pera, at marami pang sana hindi ko maalalang naiwala ko. (Lately, graduation. With.. alam mo na. Wag na. Sikret.)

At wala na akong payong na katumbas ng crowbar.

3. Umepal ako sa tatlong art exhibit: Opus Elbi ng UP Painters' Club, Fact Sheet ng UPLB Zoomout Multimedia Collective, Talentados ng UP Photographers' Society.

Sa angkor wat ako naka-epal this time.

4. Naging arthrob, na pauso ng isang subject ng Comm Arts (yii. Salamat.), at nakapagshadowplay muli. (Tama ba? 2009 ang Arthrob, diba?) Gumawa ng backdrop, kasama ng KarMa Kolektib.

Wala akong komento dito. :L Ay, HU ART DAW Shakespeare icon na lang.

5. Nagdirek ng Martin Fierro at nagwagi ng 2nd place sa Epic battles ng Spanish I. May shadowplay din dito. At kami ang pinaka walang nagastos, kung ibabatay sa props at spectacle (Nadine, ang shirt natin? haha)

Naka one-minuter public service announcement naman kami, stopmotion.

6. Nagdisenyo din ng mga bagay na pangSakbayan. At natuto ng maraming bagay, sa proseso.

Naglelayout pa rin naman ako at gumuguhit. Ata. At, tiyak, natututo.

7. Napasaakin si Gehenna (ang laptop na puyat lagi).

Matagal na pala ang pinagsamahan namin.

8. Nakapaglabas muli, bagamat hindi pa rin regular, ng mga komiks ang KarMa Kolektib.

So far, may dalawang komix release. Collaborative pareho. "Ang Sandatahang Banga" [1][2] w Jona at Grekka at "Fragments: In Which We Are--" [1][2] w Alyza.

9. Umattend ng Philippine PEN Annual Conference at nakita sina F. Sionil Jose and Company. Nagpa-autograph na rin kay Bien Lumbera.

Haha. Kay RT at JCR ata ako nagpapirma this year.

10. Nagbasa ng kung anu-ano. Nakinig ng kung anu-ano. Nagdownload ng kung anu-ano. Nanuod ng kung anu-ano. Medyo natuto. Nakilala ka. Ikaw nga. (Yak, biglang drama)

See "Shards" posts. Tinatamad ako mag-link.

"Nanaginip ng kung anu-ano. Nakalimot ng kung anu-ano. Nanaginip ng kung anu-ano. Binangungot ng kung anu-ano. Nanahimik. Nag-ingay. Nagmuni-muni kung mananahimik o patuloy mag-iingay. At mag-iingay."

See "Reverences" posts. Tinatamad ako mag-link. Tas btw, may FB timeline pa. Na ampanget lang, pero eventually, babandwagon rin naman ako tulad mo, no choice. At ayun. Naulit lang ang ilang bagay, iba nga lang ang mukha. At, iba ang mga kasama. Hayun. Bukas na ipagpatuloy ang drama nostalgia shit na ito. Sabog na post, tutal, putukan naman mamaya. Yes, sa labas dapat, of course, wag sa loob, para di madisgrasya, yang joke na yan, parati na lang.

Ang mga Tulay (Rimbaud)

Burador, as usual, pauunlarin balang araw. Sakit mo sa ulo, Arthur:

Ang mga Tulay

ni Rimbaud, salin ni Acuña

Abuhing kalangitan ng mga bubog. Isang kakatwang disenyo ng mga tulay, tuwid ngayon, baluktot ngayon, samantalang pabulusok ang iba sa pahilig na mga anggulo upang katagpuin ang huli, at inuulit ng mga padrong ito ang kanilang mga sarili sa iba pang pakiwal-kiwal ng kanal na natatapunan ng liwanag, ngunit lubos ang haba at kawalan ng bigat ng lahat hanggang sa puntong lumubog at umurong ang mga pampang, na pinabibigatan ng mga simboryo. Ang ilan sa mga tulay na ito ay balot sa barungbarong. Ang iba ay mayroong mga poste ng layag, mga sagisag, mga mahihinang pananggalang. Nagsasala-salabat at naglalaho ang mabababang mga bagting; bumabangon ang mga lubid mula sa mga baybay. Matutukoy mo ang pulang abrigo, ang ibang damit marahil at ang mga kagamitan ng musikero. Hindi ba iyon ang mga sikat na pagsasahimpapawid sa radyo, mga sandali mula sa mga dakilang konsiyerto, mga labi ng mga himnong bayan? Kulay abo at asul ang tubig, sinlawak ng bisig ng dagat.

Nilalansag ang komedyang ito ng isang puting sinag na dumadausdos mula sa kaitaasan.

Nasa ibaba ang orihinal na teksto. BTW, di ko pa rin alam mag-indent, kinginang yan. At ayun, as usual, parang pagtataksil sa may-akda. Hirap kasi, yung "airs" ay hindi naman pwedeng simpleng "hangin" o "ere" o pwede bang "pagsasa-ere"? Ugh. Sakit sa ulo. Sana lang matapos ko na yung iba pang gagawing hindi magawa sa di malamang dahilan, o baka alam ko ang dahilan ayoko lang aminin, hay, pakalungkot, di bale, aasa at paninindigan ko na lang ang sumpa at banta at biyaya at anuman ng susunod na taon--taon naming mga matatandang ulupong, taon na diumano e magugunaw ang daigdig. Daigdig kaya nino? Abangan. Anyway, ito na yung teksto ni Rimbaud, dami ko na namang pasubaling shit. Salamat muli sa pagbisita. Sisimulan ko nang manahimik. Wateber da fuck that means.

The Bridges

(Illuminations XIV: Les Ponts)

Grey skies of crystal. A bizarre design of bridges, now straight, now curved, and others descending in oblique angles to meet the former, and these patterns repeating themselves in other well-lit windings of canal, but all so long and weightless that the shores, weighted with domes, sink and contract. Some of these bridges are still covered with hovels. Others bear masts, signals, frail parapets. Minor chords interlace, and fade; ropes rise from the banks. You distinguish a red coat, other clothes perhaps and musical instruments. Are those popular airs, snatches from noble concerts, the remains of public anthems? The water is grey and blue, wide as an arm of the sea.

A white ray, falling from on high, annihilates this comedy.

Apir.

Pandora's Boxes [xii]: Unearthed angry freshman

I am still in the process of cooking something up for this initiative of sharing one's New Year's Revolutions, and I would like to share this pre-New Year blog entry. Today, I had this illusion of cleaning up my drawer and my room, which came with the delusion that I did make a significant change in the physical appearance of my room and among the things I unearthed are:

1. Letter to Art Bell--a class exercise. Forgot the subject.

2. Parapharnalia from ex-girlfriends

3. Tickets to theater productions

4. Coins / Cash--except my UP centennial 100php

5. College Admission results from UP & UST

6. Ancient karMa Kolektib parapharnalia

7. Amputated gundam body parts

8. A candle--probably used after "Finals"

9. Draft of one of my oldest poem, "Maharet"

10. Silly olde notebooks--from HS to college

Now, the first one is what I would like to share--and transcribe as it is handwritten. And, no, I did not edit those grammatical lapses and dangling motherfvckers, so, no, you may not exert grammar fascism against my freshman self but if you really had the urge, no one's stopping you. At the risk of sounding like a dickhole, I got a 1.0 for this, by the way. Maybe my professor's being generous back then. Unfortunately, the date is not written on this olde olde yellow pad paper, but since my handwriting is still readable, I can safely assume that I was probably too young back then. Basta at least five years ago.

Dearest Mister Art Bell,

I am one of the people that made you puke. I am a Filipino. Having read your interesting and highly intellectual article--which is, by the way, very academic, concise and objective--about our being Asian makes me want to answer and step up to your high level of intellectual capacity and heart-warming passion towards other people. I will now attempt to address your scholarly and theoretically founded assertions and accusations with my inferior insights.

The "trashy' qualities of Filipinos and Filipino Americans that you enumerated throughout the article are not hasty generalizations & not fallacious at all. The truth values of your dependent and independent variables in your academic article proves how trashy Filipinos are. The term, the heavy-laden and objective term "trashy", that appeared several times in your article is well-defined and not abstract at all.

Putting sarcasm aside, if your open mind managed to notice, I believe you are not in the position credible enough to criticize and theorize about certain cultures you are neither, in the first place, part of, nor familiar with. I would also like to contribute the knowledge that the fluorescent lamp, the videoke and the hydropowered cars are invented by Filipino scientists. Such breakthroughs in science & technology are significant contributions of Filipinos to the world. You could have missed those facts during your field work and research that you conducted before writing your critical analysis of Filipino culture.

In case you have no clue about power relations, I would like to tell you that propagation of such information is eco-political. Japan, as seen during World War II, is one of the prominent world powers, i.e. characterized by its being imperialistic. The aforementioned innovations and other ideas that could have come from any third world country is, more often than not, not supported by their local government. With these in mind, influences of imperialist powers by acquiring the intellectual property rights (tl;dr)

Tinamad na ko. There. Signed it, by the way. Fvck these idle days. Let's just end by admitting that I don't know if that contributed anything significant to your life, but I know sharing this letter did not contribute anything to the betterment of my messy room. Good day.

Ilang Bagay Ang Aking Lilinawin (Salin - Neruda)

Burador, pauunlarin balang araw, mas adaptasyon kaysa salin, as usual.

Ilang Bagay Ang Aking Lilinawin

ni Neruda [text], salin ni Acuña

Inyong itatanong: at nasaan ang mga waling-waling?

at ang mga metapisikang amapola ang talulot?

at ang ambong itinitilamsik

ang kanyang mga kataga at bumubutas sa kanilang mga tigib

sa mga siwang at mga kalapati?

Ibabahagi ko sa inyo ang lahat ng ulat.

Sa laylayan ng lungsod ako nanirahan,

isang barung-barong sa Maynila, may mga batingaw,

at mga orasan, at mga puno.

Mula doon matatanaw mo

ang tigang na mukha ng Intramuros:

isang dagat ng katad.

Binansagan ang tahanan ko bilang

pamamahay ng mga bulaklak, dahil sa bawat awang

sumasambulat ang poinsettia: Dati itong

isang magandang tahanang

may mga tuta at mga bata.

Naalala mo, Jose?

Eh, Andres? Marcelo, naaalala mo bang

mula sa ilalim ng lupa

ang aking batalan kung saan

nilunod ng liwanag ng Hunyo ang mga bulaklak sa bibig mo?

Kapatid, aking kapatid!

Ang lahat ng

maingay at malakas ang tinig, ang alat ng kalakal,

ang tambak ng sumisikdong pandesal,

ang puwesto ko sa bangketa ng Recto kasama ng rebultong

tulad ng hapung-hapong dildilan ng tinta sa alimpuyo ng palos:

langis na nanalaytay sa mga sagwan,

isang tusong pagsalikop

ng mga paa't mga kamay na kumukubkob sa lansangan,

metro-metro, litro-litro, ang matalim

na panukat ng buhay,

sinalansang mga isda,

ang hilatsa ng bubong sa malamig na araw kung saan

pumapalya ang pulad ng panahon,

ang lantay, di mapakaling garing ng patatas,

alon sa alon ng mga kamatis na dumadagundong sa dagat.

At isang umaga lahat ng nagniningas,

isang umaga ang mga apuyan

ay lumundag palabas sa lupa

at nilantakan ang sangkatauhan --

at magmula noon sa alab,

pulbura magmula noon,

at magmula noon sa dugo.

De-eroplang mga bandido at mga moro,

mga bandido at singsing at mga prinsesa,

mga bandido at mga prayleng itim na nagwiwisik ng pagpapalang

tumatagos sa alapaap upang paslangin ang mga yagit

at ang dugo ng mga yagit ay dumadaloy sa lansangan

nang walang angal, tulad ng dugo ng mga yagit.

Ang mga asong ulol na kamumuhian ng mga asong ulol,

mga hiyas na titikman at isusuka ng mga tigang na dilang-baka,

mga ulupong na kasusuklaman ng mga ulupong!

Harap-harapang kasama ka, natunghayan ko ang dugo

ng Pilipinas na bumabangong tila along

lulunod sa iyo sa isang daluyong

ng kahambugan at mga balisong.

Mapagkanulong

mga heneral:

tignan ang giniba kong tahanan,

pagmasdan ang abang Pilipinas

mula sa mga bahay dumadaloy ang nagniningas na bakal

imbis na mga bulaklak,

mula sa bawat sisidlan ng Pilipinas

sumusulpot ang Pilipinas

at sa bawat bangkay ng musmos ay bayonetang may mga mata,

at sa bawat krimen isinisilang ang mga bala,

na siyang makatatagpo balang araw

sa pinupuntirya ng inyong mga puso.

At inyong itatanong: bakit ang kanyang panulaa'y hindi

naglulunggati ng mga pangarap at mga halaman

at mga dakilang bulkan ng lupa niyang tinubuan?

Lumapit at pagmasdan ang dugo sa lansangan.

Lumapit at pagmasdan

Ang dugo sa lansangan.

Lumapit at pagmasdan ang dugo

Sa lansangan!

Dalawang Salin ng Blake

Burador, as usual.

Awit

ni Blake [text], salin ni Acuña

Ang mga sutla ko't magandang suot,

Ang mga ngiti ko't ereng matamlay,

Ay tinulak palayo ng pag-ibig;

At mapanglaw na sumandig ang Kawalang-Pagasang

Nagdala sa akin ng daong dekorasyon sa puntod;

Yaong hantungan ng wagas na nag-ibigan.

Singrikit ng langit ang mukha niya

Tuwing sumisibol ang mga buko ng bulaklak;

O bakit hindi sa kanya hinandog

Siyang may pusong sinlamig ng yelo?

Ang dibdib niya'y sambahang musuleyo ng pag-ibig,

Kung saan napapadpad ang mga manlalakbay.

Dalhan mo ako ng isang palakol at pala,

Dalhan mo ako ng pambalot ng patay;

Kapag handa na ang aking puntod,

Hayaang humagupit ang bugso at bagyo:

Hihimlay akong sinlamig ng putik.

Lumilipas ang wagas na pag-ibig.

[source - "top 10 terrifying paintings"]

Puno ng Lason

ni Blake [text], salin ni Acuña

Galit ako sa aking kaibigan:

Ipinabatid ko ang poot ko, poot ko'y naglaho.

Galit ako sa aking katunggali:

Hindi ko ipinabatid, poot ko'y yumabong.

At diniligan ko ito ng hilakbot,

At ng pagtangis sa gabi at umaga;

At ibinilad ko ito sa ngiti,

At sa banayad at talipandas na gayuma.

At araw-gabi itong lumago,

Hanggang magbunga ng manggang hinog.

Nakita ng aking katunggali ang kinang nito,

At napagtanto niyang ito'y sa akin.

At nandambong sa aking hardin

Nang ikubli ng gabi ang tukod;

Kinaumagahan nagalak akong makita

Ang katunggaling nakahandusay sa lilim ng puno.

Tugon sa Kasamang... (Mao)

Tugon sa Kasamang Tagasalin

ni Mao Zedong, salin ni Acuña

Dito sa munting daigdig,

Sumibad laban sa dingding ang ilang niknik,

Walang tigil na humuhuni,

Minsa'y humihiyaw,

Minsa'y humahalinghing.

Nagpapasan ng yabang bilang dakilang bansa ang mga langgam sa puno ng balang,

At binabalak ibagsak ng mga kulisap ang dambuhalang punongkahoy.

Sinasaboy ng amihang mula kanluran ang mga dahon sa Kamaynilaan,

At humahaginit at sumasalimbay ang mga palaso.

Marami pang tagumpay ang nagsusumamong makamit,

At parating dapat aksyunan agad;

Umiikot ang mundo,

Lumilipas ang panahon.

Lubhang matagal ang sampunlibong taon,

Sunggaban ang araw! Sunggaban ang oras!

Bumabangon ang Apat na Dagat, sumisilakbo ang mga ulap at tubig,

Yumayanig ang Limang Lupalop, umaangil ang hangin at kulog.

Hindi mapipigil ang ating hukbo,

Palayasin ang mga salot!

[Nandito ang naunang tatlong salin na may intro.] Di ko alam kung sino si Kuo Mo-jo. Interpreter daw sabi ng Google. Anyway, Ito ang orihinal na teksto mula sa facebook post ng UP KILOS NA--mula pala [dito] ang tula.:

REPLY TO COMRADE KUO MO-JO

--to the tune of Man Chiang Hung

January 9, 1963

On this tiny globe

A few flies dash themselves against the wall,

Humming without cease,

Sometimes shrilling,

Sometimes moaning.

Ants on the locust tree assume a great-nation swagger

And mayflies lightly plot to topple the giant tree.

The west wind scatters leaves over Changan,

And the arrows are flying, twanging.

So many deeds cry out to be done,

And always urgently;

The world rolls on,

Time presses.

Ten thousand years are too long,

Seize the day, seize the hour!

The Four Seas are rising, clouds and waters raging,

The Five Continents are rocking, wind and thunder roaring.

Our force is irresistible,

Away with all pests!

Tatlong Salin ng Mao Zedong

Kaarawan ni Chairman Mao kaya dapat may intro intro shit. Hindi ko alam kung sa tinagal-tagal ng pakikibaka ng mamamayan e may nauna nang nagsalin. Pero, wala pa kasi akong naiispatan. Anyway, ang napansin ko sa mga tula, partikular ito sa Tsina. Alay talaga marahil sa mamamayan ng Tsina. Tinangka ko munang pumili ng wala gaanong references sa mga lider o landmark ng Tsina para dumali ang buhay tas tinangka kong humanap ng kaunting kasagutan tungkol sa mga ginagayong espesipikong mga pangngalan, tas nagpasya akong gawing masaklaw yung ilang salin. Halimbawa, ang "Ang Pagdiriwang" ay medyo malayo na sa "The Double Ninth," dahil partikular ito sa Tsina at hindi ko mahanap ang katumbas nito sa lipunang Pilipino. Iniwasan ko ring gamitin ang 'niyebe' para sa 'snow' dahil ..ampanget. Tama nang daldal, eto na, kayo na bahala. Salamat sa pagbisita.

AT bago pala ang lahat, ito ang salin ko ng paboritong quote mula kay Lolo Mao: "Hindi pawang food trip sa gabi ang rebolusyon."

Ang Pagdiriwang

ni Mao Zedong [text], salin ni Acuña

Mabilis tumatanda ang tao, hindi ang Kalikasan:

Taun-taon bumabalik ang isang Pagdiriwang.

Sa Pagdiriwang na ito,

Mas mabango ang namumulaklak na amarilyo sa larangan ng digma.

Kada taon marahas ang ihip ng habagat ng taglagas,

Di tulad ng luwalhati ng tagsibol,

Ngunit nakahihigit sa luwalhati ng tagsibol,

Tunghayan ang walang wakas na saklaw ng maputing langit at dagat.

Tore ng Amarilyong Tagak

ni Mao Zedong [text], salin ni Acuña

Lubos, lubos dumaloy ang siyam na batis sa lahat ng dako ng lupain,

Lihim, lihim na lumulusot ang linya mula timog hanggang hilaga.

Lumabo sa makapal na usok ng mahamog na ambon

Kinandado ng Pawikan at Ulupong ang dakilang ilog.

Lumisan na ang amarilyong tagak, sinong nakakaalam kung saan pumaroon?

Tanging ang toreng ito ang nananatili upang multuhin ang mga panauhin.

Sinusumpa ko ang aking alak sa bumubulwak na ragasa,

Namimintog ang agos ng aking puso kasabay ng mga alon.

Mga Ulap ng Taglamig

ni Mao Zedong [text], salin ni Acuña

Mga ulap ng taglamig na pinabigat ng yelo, mulmol ng bulak na lumulutang,

Walang, kundi kakaunting, bulaklak na hindi pa nalalagas.

Umiihip ang along malamig palagos sa matarik na himpapawid,

Subalit mas nagiging marubdob ang hininga ng lupa.

Tanging mga bayani ang makasusupil sa mga tigre at musang

At hindi masisindak ng mababangis na oso ang magiting.

Binabati ng pamumulaklak ang umaalimpuyong yelo;

Naninigas at nasasawi ang mga munting mahihiwagang tutubi.

Dalawang Salin ng Mayakovsky

Burador, as usual.

Pakikitungo sa Isang Binibini

ni Vladimir Mayakovsky, salin ni Tilde Acuña

Ang gabing iyon ang magpapasya

kung siya ba at ako

ay magiging magkasintahan.

Sa ilalim ng tabing

ng kadiliman

walang makatutunghay, matutunghayan mo.

Yumukod ako sa kanya, iyon ang totoo,

at iyon ang ginawa ko,

iyon ang totoo, sumpa man,

sinambit kong

tulad ng butihing magulang:

"Ang Pagnanasa ay bangin –

kaya maari bang makiusap

na lumayas ka?

Lumayas ka,

kung maari!"

Sa Madla at Lahat

ni Vladimir Mayakovsky, salin ni Tilde Acuña

Hindi.

Hindi maaari.

Hindi!

Ikaw rin, mahal?

Bakit? Para saan?

Sinta, ganito -

bumalik ako,

bitbit ko ang mga bulaklak,

ngunit, ngunit... hindi ako kailanman

nang-umit ng kutsarang pilak sa iyong tokador!

Abuhin ang mukha nang

ako'y pabulusok na sumuray-suray sa limang hagdan-hagdang palapag.

Umalimpuyo palibot sa akin ang lansangan. Mga bulyaw. Mga busina.

Umirit ang goma.

Sumisilakbo.

Nadali ng kamandag ng bugso ang aking pisngi.

Hayok na kinasta ng mga trompa ang isa't isa.

Sa kahibangan ng kapital,

tinaaas ko ang aking mukha,

singlupit ng mga mukha ng mga antigong rebulto.

Pinunit ng pighati,

nakapatong sa iyong katawang tila nakahimlay sa huling

mga sandali, ang mga araw nitong

nagpatigil sa tibok ng aking puso.

Hindi mo binahiran ang mga kamay mo ng marahas na pagpatay.

Sa halip,

maligalig mong sinabing:

"Siya ay nasa papag.

May prutas at alak

Sa palad ng biyas."

Mahal!

Umiiral ka lamang sa naaantig kong isip.

Tama na!

Tigilan na ang nakakalokong katatawanan

at bigyan mong pansin:

Pinupunit ko

ang aking munting baluti,

ako,

ang pinakadakilang Don Quixote.

Naalala mo?

Nang pasanin ang krus,

huminto si Kristo sa ilang saglit,

pagal.

Habang pinagmamasdan siya, ang madla

ay nambulyaw, nanlibak:

"Bilis-bilisan mo, tanga!"

Tama!

Maging tampalasan.

Duraan mo siyang nagsusumamo para sa pahinga

sa araw ng kanyang mga araw,

salakayin siya at isumpa.

Sa sandatahan ng mga panatiko, yaong mga pinarusahang gumawa ng mabuti,

ang tao ay hindi nagpapamalas ng awa.

Sobra na!

Nangangako ako sa pagano kong kapangyarihan -

bigyan mo ako'ng babae,

dalaga,

maganda sa paningin,

at hindi ko sasayangin ang nadarama sa kanya.

Siya'y aking lalapastangainin

at puso niya'y sisibatin ng pambubuska

nang nagpapaunlak.

Mata para sa mata!

Sanlibong ulit sa pag-ani ng paghihiganti ng mga tanim

na hindi titigil!

Patigalgalin sa takot, patulugin sa suntok,

umalulong sa bawat tainga:

"Isang salarin ang daigdig, pakinggan,

ang kanyang bumbunang bahagyang nilabaha ng araw!"

Mata para sa mata!

Lulundag ka mula sa papag bago maghatinggabi.

"Moo," ang angil ko.

Sa aking leeg,

isang kirot na sinaklayan ng lupit,

buhawi ng mga niknik

na nagbabadya.

Ako ay puting tamaraw na bumabangon mula sa lupa.

Ako ay magiging pilandok,

mga sanga-sanga kong sungay na sumalabit sa mga alambre,

mga mata kong pula sa dugo.

Sa ibabaw ng daigdig,

isang halimaw na naghihintay,

walang pagod akong titindig.

Hind makakatakas ang tao,

salaula at mapagkumbaba,

bumubulong ng panalangin,

nakahimlay sa malamig na batuhan.

Ang gagawin ko lang ay magpinta

sa tarangkahan ng mga palasyo,

sa ibabaw ng sa Diyos

ang mukha ni Razin.

Maging tigang, mga ilog, pigilan n'yo siya sa pagpawi

ng kanyang uhaw! Alipustahin n'yo siya,

Huwag sayangin ang iyong mga silahis, araw! Galit kang tumitig!

Hayaan mong isilang ang libu-libo kong alagad

sa mga kinamumunghiang trumpeta sa mga kwadrado!

At kung sa wakas may dumating,

nang tumatapak sa rurok ng mga panahon,

nanginginig,

ang huli nilang mga araw,

sa mga itim na budhi ng mga anarkista at mga berdugo

ako, isang pangitaing duguan, ay magniningas.

Nagbubukangliwayway na,

ang bunganga ng langit ay bumubuka nang bumubuka,

iniinom nito ang gabi

unti-unting sinisipsip, uhaw na uhaw.

Nagpapakawala ng liwanag ang mga bintana.

Sa mga salamin nito tumitigis ang init.

Ang araw, malapot, lumulusong sa siyudad na natutulog.

O kapitapitagang paghihiganti!

Muli mo akong gabayan

sa ibabaw ng kawalan ng alikabok

at sa pag-akyat sa hagdan ng mga makata kong kataga.

Itong aking puso,

puno hanggang sa bibig,

sa pangungumpisal,

ako'y nag-uumapaw.

Mga mamamayan ng kinabukasan!

Sino kayo?

Kailangan kong malaman. Pakiusap!

Naririto ako,

puno ng lapnos at hilab,

tinupok ng hapdi,

Sa iyo aking dakilang kaluluwa aking ipamamana

ang bukirin.

Dalawang Salin ng Borges

Kasaysayan ng Kadiliman
ni Borges [text], salin ni Acuña

Sa pagsasalin ng mga lahi,
nilikha ng tao ang kadiliman.
Sa simula, siya ang katarata;
tinik na kumakahig sa mga paa,
pangamba sa mga aswang.
Hindi natin mababatid kung sinong nagpanday ng kataga
para sa puwang ng aninong
humahawi sa dalawang takipsilim;
hindi natin malalaman kung kailan nito kakatawanin
ang mga gabing maningning.
May ibang lumikha ng mga alamat.
Bininyagan siyang ina ng mga Kapalarang hindi natitinag
na siyang nagtatakda ng ating tadhana,
sinakripisyo nila ang mga kambing sa kanya, at ang tandang
na pinagyayabang ang sarili niyang pagpanaw.
Inilaan sa kanya ng Kaharian ang labindalawang santuaryo,
sa Pilosopo, ang mga salitang walang hanggan.
Hinubog siya mula sa mga sinaunang taludturan
at sa ligalig ng mga matatandang panukat.
Nakita sa kanya ng Akademiko ang lupang tinubuan
ng kanyang kaluluwang sugatan.
Inakala nating hindi siya mapapagal
tulad ng alak na matagal nang nakaimbak
at hindi siya matutunghayan nang wala ang bertigo
at pinatawan siya ng panahon ng kawalang-kamatayan.

At ang kaisipang hindi siya iiral
maliban doon sa mga babasaging aparato, ang mga mata.


Panghihinayang sa Anumang Pagkamatay
ni Borges [text], salin ni Acuña

Malaya sa alaala at sa pag-asa,
walang hanggan, walang hugis, parating na kinabukasan,
ang bangkay ay hindi isang bangkay: siya ang kamatayan.
Tulad ng Bathala ng mga mahiwaga,
kung Kanino dapat itanggi ang anumang maaring isiwalat,
siyang walang buhay, dayuhan saan mang dako,
ay pagkagunaw lamang at kawalan ng daigdig.
Sasagarin natin ang pandarambong sa kanya,
iiwan natin siyang hungkag sa tingkad o pantig:
Dito, sa patyong hindi na niya nakikita,
doon, sa bangketa kung saan umaasa ang kanyang pag-asa.
Kahit ang ating binabalak,
maaring binabalak niya rin;

Pinaghatian na nating parang mga kawatan
ang mga kinulimbat ng karimlan at ng liwanag.

Kamatayan Lamang (Neruda)

Kamatayan Lamang
ni Neruda, salin ni Acuña

May mga libingang inulila,
mga nitsong tigib sa mga tahimik na tadyang,
mga pusong sumusuot sa isang hukay,
isang napakadilim na hukay:
tulad ng pagkagunaw tayong nangangamatay sa kaibuturang
para bang nilulunod sa ubod ng damdamin
o paloob na gumuguho mula balat hanggang budhi.

May mga labi, mga bangkay,
mamamasamasang lapida ang mga paa,
may kamatayan sa mga kalansay,
tulad ng dalisay na tunog,
ang kahol na hiwalay sa kanyang aso,
nagmula sa mga kampana, sa mga puntod
na namamaga sa kahalumigmigang itong tila hikbi kundi anggi.

Natatanaw ko, sa mga panahon ng pag-iisa,
ang mga naglalayag na kabaong
na naglalakbay katuwang ang maputlang patay, mga babaeng nakatirintas,
mga panaderong singputi ng mga anghel,
mga maalalahaning binibining kinasal sa mga notaryo,
mga ataol na lumulutang sa nakatindig na ilog ng mga patay,
ilog na kasindilim ng alak na bumabalik sa bukal
kasama ang mga layag nilang namimintog sa tunog ng kamatayan,
hitik sa tahimik na pambubuliglig ng kamatayan.

Nahuhumaling ang kamatayan sa tunog
tulad ng panyapak na walang sasapinang paa,
ng traheng walang bibihisang katawan,
nauuwi sa katok na walang singsing, walang bato, walang daliri,
nauuwi sa sigaw na walang bibig, walang dila, walang lalamunan.
Bagamat may tunog ang mga hakbang nito
at may alingawngaw ang saplot nito, ay binuwal pa ring parang punongkahoy.

Hindi ko alam, wala akong muwang, hindi ko gaanong natatanaw
ngunit para sa akin ang awit nito ay may kulay ng winisikang gumamela,
mga gumamelang panatag na sa lupa,
dahil luntian ang mukha ng kamatayan,
at luntian ang titig ng kamatayan
kung saan may halumigmig na ikinintal ang dahon ng gumamela
at ng agawbuhay nitong pusyaw ng kunsumidong taglamig.

Ngunit lumilibot din ang kamatayan sa sanlibutan, lulan ng tambong
humihimod sa lupa sa tangkang magkakalkal ng mga namayapa -
nasa tambo ang kamatayan,
wika ng kamatayan ang siyang humahagilap ng patay,
ang karayom ng kamatayang ang sinulid ang hinahanap.

Nakahimlay sa ating mga papag ang kamatayan:
sa kumportableng kobrekama, sa itim na mga banig,
namumuhay nang nakahilata at papaspas bigla,
pumapaspas sa hindi mawaring huning lumalaganap sa mga kumot
at may mga silid-tulugang pumapalaot sa daungan
kung saan nag-aabang ang kamatayang nakabihis-heneral.

***ito ang orihinal na teksto***

Death Alone by Pablo Neruda

There are lone cemeteries,
tombs full of soundless bones,
the heart threading a tunnel,
a dark, dark tunnel :
like a wreck we die to the very core,
as if drowning at the heart
or collapsing inwards from skin to soul.

There are corpses,
clammy slabs for feet,
there is death in the bones,
like a pure sound,
a bark without its dog,
out of certain bells, certain tombs
swelling in this humidity like lament or rain.

I see, when alone at times,
coffins under sail
setting out with the pale dead, women in their dead braids,
bakers as white as angels,
thoughtful girls married to notaries,
coffins ascending the vertical river of the dead,
the wine-dark river to its source,
with their sails swollen with the sound of death,
filled with the silent noise of death.

Death is drawn to sound
like a slipper without a foot, a suit without its wearer,
comes to knock with a ring, stoneless and fingerless,
comes to shout without a mouth, a tongue, without a throat.
Nevertheless its footsteps sound
and its clothes echo, hushed like a tree.

I do not know, I am ignorant, I hardly see
but it seems to me that its song has the colour of wet violets,
violets well used to the earth,
since the face of death is green,
and the gaze of death green
with the etched moisture of a violet's leaf
and its grave colour of exasperated winter.

But death goes about the earth also, riding a broom
lapping the ground in search of the dead -
death is in the broom,
it is the tongue of death looking for the dead,
the needle of death looking for the thread.

Death lies in our beds:
in the lazy mattresses, the black blankets,
lives a full stretch and then suddenly blows,
blows sound unknown filling out the sheets
and there are beds sailing into a harbour
where death is waiting, dressed as an admiral.

Hindi Iyon ang ... (Brecht)

(Ituring din itong burador. Hayun.)

Hindi Iyon ang Ginagayon
ni Brecht, salin ni Acuña

Nang manawagan ang Akademya ng Sining para sa kalayaan
sa malikhaing pamamahayag mula sa mga burukratang makitid ang utak
May hagulgol at hiyawan sa mga karatig-pook
Ngunit umaatungal ang pangingibabaw ng
Nakatutulilig na dagundong ng palakpakang
Umuugong mula sa hangganan ng kabilang ibayo.
Kalayaan! hiyaw nito. Kalayaan para sa mga manggagawang pangkultura!

Kalayaang lubos! Kalayaan para sa lahat!
Kalayaan para sa mga mapagsamantala! Kalayaan para sa mga basagulero!

Kalayaan para sa mga kartel ng langis! Kalayaan para sa mga heneral ni Hitler!

Mahinhin, mga mahal na kaibigan...
Kasunod ng halik ni Hudas para sa mga kapwa alagad ng sining
ang mabalasik na halik ni Hudas sa mga manggagawa.
Nakangising pupuslit
Ang arsonistang may bitbit na botelya ng gasolina
Sa Akademya ng Sining.
Pero hindi upang yumakap sa kanya, kundi para lamang
Basagin ang botelya mula sa gusgusin niyang kamay, hanggang sa puntong
Kami pa ang humingi ng kaunting palugit.

Kahit ang pinakamakitid na isip
Kung saan kinakanlong ang kapayapaan
Ay mas katanggap-tanggap pa sa sining kaysa sinumang sumisinta sa sining

Na siyang sumisinta rin sa sining ng himagsikan.

***ito ang orihinal na teksto***

Not What Was Meant [source]
by Bertolt Brecht

When the Academy of Arts demanded freedom
Of artistic expression from narrow-minded bureaucrats
There was a howl and a clamour in its immediate vicinity
But roaring above everything
Came a deafening thunder of applause
From beyond the Sector boundary.
Freedom! it roared. Freedom for the artists!
Freedom all round! Freedom for all!
Freedom for the exploiters! Freedom for the warmongers!
Freedom for the Ruhr cartels! Freedom for Hitler's generals!
Softly, my dear fellows...
The Judas kiss for the artists follows
Hard on the Judas kiss for the workers.
The arsonist with his bottle of petrol
Sneaks up grinning to
The Academy of Arts.
But it was not to embrace him, just
To knock the bottle out of his dirty hand that
We asked for elbow room.
Even the narrowest minds
In which peace is harboured
Are more welcome to the arts than the art lover

Who is also a lover of the art of war.

Kinahinatnan (Salin - Plath)

[Pasensya na, ituring itong burador.]

Aftermath
by Sylvia Plath

Compelled by calamity's magnet
They loiter and stare as if the house
Burnt-out were theirs, or as if they thought
Some scandal might any minute ooze
From a smoke-choked closet into light;
No deaths, no prodigious injuries
Glut these hunters after an old meat,
Blood-spoor of the austere tragedies.

Mother Medea in a green smock
Moves humbly as any housewife through
Her ruined apartments, taking stock
Of charred shoes, the sodden upholstery:
Cheated of the pyre and the rack,
The crowd sucks her last tear and turns away.

Kinahinatnan
ni Plath, salin ni Acuña

Nang itulak ng batubalani ng sakuna
Sila'y gumala at nandilat na para bang ang kubong
Tinupok ay kanila, o para bang nagninilay na
Baka may ilang alingasngas na tumagas
Mula sa kasilyas na nasulasok sa usok ng liwanag;
Walang pagkamatay, walang matinding latay
Ang bumundat sa mga nangangaso ng sinaunang laman,
Duguang bakas ng mabagsik na pinsala.

Ang inang Medeang luntiang tapis ang saplot
Tulad ng sinumang maybahay, mabini siyang kumikilos palagos
Sa kanyang mga nasalantang silid, tinitipon
Ang mga nag-uling na panyapak, ang tapeteng tigmak:
Habang ginagago sa panggatong ng patay at sa estante,
Sinisipsip ng madla ang nalalabi niyang luha at lumilisan.

Nang Humupa ... (Rimbaud)

Nang Humupa ang Baha

salin ni Acuña ng salin ni [hindi ko alam] ng tula ni Rimbaud

Matapos tumining ang ideya ng Delubyo,

Huminto ang kuneho sa mga kampanilyang umaalimbay,

at sumambit ng panalangin sa bahaghari,

gamit ang sapot ng gagamba.

Ay! mga mamahaling hiyas na nagsimulang magtago, —

at mga bulaklak na nauna nang luminga-linga.

Sa pangunahing kalsadang nanggigitata, itinirik ang mga kubol,

at tumulak ang mga lantsang pumalaot sa dagat,

matayog na magkakapatong na parang lumang imprenta.

Umagos ang dugo sa lungga ng Pirata, —

tagos sa mga katayan ng karne, sa mga perya,

kung saan mga bintana'y binanlian ng marka ng Maykapal.

Umagos ang dugo at gata. Nilikha ng mga pilandok.

Nanabako ang mga kopita sa munting mga rehas.

Sa palasyong kristal, patuloy na pumapatak-patak,

tumunghay ang mga nagluluksang musmos

sa nakamamanghang mga larawan.

Kumalabog ang pinto at sa liwasan ng baryo

kumakaway ang isang binatilyo,

dinalumat ng mga pulad ng panahon

at mga tandang sa tuktok ng mga simboryo sa lahat ng dako,

sa ambong sumasambulat.

Nagkabit si Ginang *** ng kulintang sa Bundok Apo.

Pinagdiwang ang misa at unang komunyon

sa daan-libong dambana ng simbahan.

Lumarga ang karaban. At tinatag ang Otel Maringal

sa salimuot ng yelo at ng iniinugang karimlan.

Narinig ng buwan ang alulong ng mga ulul na asong

bumabagtas sa disyerto ng bayabas,

pati ang awiting nakasuot ng kawayang panyapak doon sa taniman.

At, sa kulay ubeng kagubatang umuusbong,

inulat ng lingkod ng Nimpa ang pagsapit ng tagsibol.

Ragasa, lawa,— bula, tinangay sa tulay at sa kakahuyan;—

itim na mga ataol at mga piraso, kulog at kidlat, bangon at balumbon;—

muling ibinangon at inilunsad ng tubig at siphayo ang Pagkagunaw.

Dahil simula nang sila'y magpakasasa—

ay! mga inililibing na mamahaling hiyas at nakabukadkad na mga bulaklak!—

hindi matitiis! at ang Reyna, ang Bruha na nagsisindi ng kanyang alab

sa palayok ay hindi magbabahagi ng kanyang nalalaman,

at ng mga hindi natin mababatid.

***ito ang orihinal na teksto***

After The Flood by Arthur Rimbaud

As soon as the idea of the Deluge had subsided,
A hare stopped in the clover and swaying flowerbells,
and said a prayer to the rainbow,
through the spider's web.

Oh! the precious stones that began to hide,--
and the flowers that already looked around.
In the dirty main street, stalls were set up
and boats were hauled toward the sea,
high tiered as in old prints.

Blood flowed at Blue Beard's,--
through slaughterhouses, in circuses,
where the windows were blanched by God's seal.
Blood and milk flowed. Beavers built.

'Mazagrans' smoked in the little bars.
In the big glass house, still dripping,
children in mourning looked
at the marvelous pictures.

A door banged; and in the village square
the little boy waved his arms,
understood by weather vanes
and cocks on steeples everywhere,
in the bursting shower.

Madame *** installed a piano in the Alps.
Mass and first communions were celebrated
at the hundred thousand altars of the cathedral.
Caravans set out. And Hotel Splendid was built
in the chaos of ice and of the polar night.

Ever after the moon heard jackals howling
across the deserts of thyme,
and eclogues in wooden shoes growling in the orchard.
Then in the violet and budding forest,
Eucharis told me it was spring.

Gush, pond,-- Foam, roll on the bridge and over the woods;--
black palls and organs, lightening and thunder, rise and roll;--
waters and sorrows rise and launch the Floods again.
For since they have been dissipated--
oh! the precious stones being buried and the opened flowers!--
it's unbearable! and the Queen, the Witch who lights her fire
in the earthen pot will never tell us what she knows,
and what we do not know.

Eksena Sa Kalye [i]

Nagkukumahog ako parati sa pagbabyahe dahil puno't dulo ang pagitan ng opisina at ng kuta, kaya't parating nagmamadali at manipis ang tsansang walang makaligtaan, kung hindi man maiwala, at mataas ang tsansang sira ang araw bago pa man magsimula ang pag-iral sa opisina tulad nitong eksenang huli sa philcoa, kung saan wala akong barya kaya isandaan ang ibinayad ko sa dispatser na nag-aabang at nagtatawag ng mga kapwa nagmamadaling pasahero sa dyipning mainit ang ulo at nagmamadali tulad ng pagtaas ng presyo ng gasolinang dahilan kung bakit kailangan nilang makakuha nang kikitain o pamboundary man lamang, kung bakit nila kailangang magmadali, sadya man o hindi, upang, sadya man o hindi, kulang ang isukli sa aking isandaang pisong ibinayad ko nang nagmamadali at dahil sila rin ay nagmamadali, humarurot na ang dyipni bago ko pa malamang kulang ang sukli at nang irehistro ko sa tsuper na kulang ito, agad itong buong galit na naglabas ng sama ng loob na sana raw ay binilang ko noong nandoon pa sa terminal dahil may kinakaltas daw, krudo pa, sana, dapat, ganito ganyan, at etsetera etseterang hindi ko maintindihan, kanina pa raw ako nakaupo (na hindi naman dahil ako ang huling pasaherong sumakay kaya hindi ko rin agad nabilang ang sukli), marami daw siyang inaabono, at lahat ng siphayo niya sa buhay ay binulalas na niya sa simpleng paghingi ko ng beinte pesos na kulang na sukli na tatangkain kong kunin mamaya sa terminal tulad ng pasigaw na mungkahi ng nakakabadtrip na tsuper na kapwa badtrip rin, badtrip rin marahil sa krisis, sambit ko sa sarili upang kumalma hanggang lalong kumalma dahil pagdating ko sa opisina, natagpuan ko ang nobelang inakala (at tinanggap ko nang) nawala habang nagbibyahe pauwi noong Biyernes.

Kahihiyan (Salin - Rimbaud)

Kahihiyan
salin ni Acuña ng salin ni Oliver Bernard ng tula ni Rimbaud

Habang hindi pa pinipigtal
ng punyal yaong utak,
Iyang kulay bulak, berde at matabang tipak
na kailanma'y hindi sariwa ang singaw,

Ay! Kailangan niyang pigtalin ang kanyang
ilong, kanyang mga labi, kanyang mga tainga,
Kanyang tiyan! At talikdan

Pero hindi, tunay nga, naniniwala akong habang
ang talim sa kanyang ulo,
at ang bato sa kanyang tagiliran,
at ang alab sa kanyang dibdib

ay hindi pa pinaiiral, ang nangangawit
na yagit, ang hayop na nakababagot,
ay hindi dapat kailanman tumigil sa isang iglap
Na manlinlang at magtaksil

At tulad ng mga kuting sa kabundukan;
Upang gawing maalingasaw ang lahat ng pook!
Ngunit, gayunpaman, sa kanyang kamatayan,
D'yos ko po! Nawa'y may sumungaw na mga panalangin!

***ito ang orihinal na teksto***

Shame by Arthur Rimbaud

So long as the blade has not
Cut off that brain,
That white, green and fatty parcel,
Whose steam is never fresh,

(Ah! He, should cut off his
Nose, his lips, his ears,
His belly! And abandon

But no, truly,I believe that so long as
The blade to his head,
And the stone to his side,
And the flame to his guts

Have not done execution, the tiresome
Child, the so stupid animal,
Must never for an instant cease
To cheat and betray

And like a Rocky Mountain cat;
To make all places stink!
But still when he dies, O my God!
May there rise up some prayer!

Mga Piraso (Salin - Rimbaud)

Litanya muna bago ang mala-salin (Sakto, tunog 'malas,' saktong-sakto sa kalagayan ko ngayon, olats). Mala-salin kasi hindi ito naging matapat sa orihinal na hindi naman ang talagang orihinal dahil hindi iyong pinaka-ugat na teksto ang aking sinalin—o ini-adapt. Magaspang na burador ng mala-salin ito ng natagpuang [salin] ni Wallace Fowlie ng "Phrases" ng makatang pranses na si Arthur Rimbaud.

Mga Parirala Mga Piraso
salin ni Acuña ng salin ni Fowlie ng tula ni Rimbaud

Nang matunaw ang mundo hanggang maging kamagong para sa dalawang pares ng ating mga matang nagulantang—hanggang maging dalampasigan para sa dalawang mapagtalimang yagit—hanggang maging tahanan ng mga awit upang luminaw ang dalumat—ika'y akin nang buong sikap na hahanapin.

Nang mag-isa na lamang ang matandang lalaki sa daigdig, mapanglaw, panatag, habulin, nabubuhay sa labis-labis na luho, ako'y nasa iyo nang paanan.

Nang mapagtanto kong ang lahat ng iyong alaala, —sa panahong ako ang binibining may kakayanang gumagapos sa iyong mga kamay, —ika'y akin nang sisiilin.

__________

Nang napakalakas natin, sino ang umaatras? o nang napakaligaya, sinong nakakalas sa panlilibak? Noong sagad sa buto ang ating kasamaan, ano ang magagawa nila sa atin.

Gumayak, sumayaw, tumawa. Hinding-hindi ko maibabasura ang Pag-ibig.

__________

—aking Kasama, pulubing ineng, kakatwang musmos! Wala kang pakialam sa mga aleng kalunus-lunos, at sa mga pagsasabwatan at sa aking kahihiyan. Samahan mo kami gamit ang tinig mong imposible, O ang iyong boses! ang tanging humuhulma rito sa garapal na kawalang-pag-asa.

* * *

Hulyo, isang makulimlim na umaga. Ang lasa ng abo sa hangin, ang samyo ng pinagpapawisang panggatong sa sigaan, abalang mga bulaklak, ang pagpuksa sa mga landas, ambon sa mga kanal sa kabukiran, bakit hindi na lamang mga laruan at kamanyang?

* * *

Binanat ko ang mga lubid sa mga rurok ng bawat simboryo; ang mga pumpon sa bawat lagusan; ang mga gintong tanikala sa bawat tala, at ako'y sumayaw.

* * *

Patuloy na umaagos ang matayog na lawa. Anong uring manggagaway ang titindig laban sa maputlang takipsilim? Anong lilang mga bulaklak ang raragasa?

* * *

Habang nililimas ang pondo ng bayan at nilulustay sa pagdiriwang ng mga kapatiran, mga hikaw sa alapaap ang isang batingaw ng rosas.

* * *

Sumisidhi ang sarap ng tintang mula Tsina, ang itim na pulburang umaanggi sa aking gabi, —ibinababa ko ang sagitsit ng kandelabra, hinihimlay ang sarili sa kama, at hinaharap ang karimlan, nakikita ko kayo, O aking mga hija, mga paraluman.

Litanya ulit matapos ang mala-salin. Inaalay ko ito sa binibining nagtalumpati noong simula ng araw ng Kampuhan nitong nakaraang linggo, binibining imposibleng matunton ang munting espasyong ito dahil di siya gaanong nag-iinternet at hula ko e nasa komunidad ngayon, binibining huwag na lamang nating pangalanan. Sa ngayon, nahigitan mo sa Camila, sa iyo ko na lamang muna iaalay ang kahit anong gagawin, kaya pauna na akong humihingi ng tawad sa iyo.

At, nagsalin (at magsasalin marahil sa mga susunod na araw) din ako upang mapanatili, kahit papaano, ang katinuan ng isip dahil kakatwa na, bagamat tinuturing kong mababaw at dapat ay walang puwang sa daigdig, ang lumbay na dulot ng pag-iisa, nasa gitna man ng madla o kapiling man ang sarili.

Hindi ko na rin siguro ito ipapaskil bilang link kung saan, dahil nga kinahihiya ko, bagamat naririto sa aking blog, ang katotohanang nakakadama ako nitong matinding pangungulila—lalo ng pakiramdam ng pagiging mahina at ng pagiging walang-kwenta ng mga iniluwal na likha at iba pang kahawig na pakiramdam. Asahang wala gaanong maaasahan sa akin mula ngayon. Indent nga nitong akda, hindi ko maiayos. Buntonghininga na lang.

Taos-pusong pasasalamat sa pagbisita, dahil may tsansang napadaan ka rito sa partikular na post na ito dahil pinili mong dumaan dito. O, basta, kahit papaano, tulad nang madalas ko nang sinasabi, atlis, may ilusyong may nakikinig.

Half a decade old: karMa kolektib, 300% tuition fee increase, this poem

karMa turned half a decade during the international human rights day last december 10. tuition and other fee increases (tofi) and this poem turn five today.

this 'poem' has not been accepted anywhere (and i somehow understand why, eheheh), but this is quite important to me as this is among my first, say, technical whatsoever poems. and those were, i think, days when i was then fond of someone i am fond of at the moment, someone, though not as literally, geographically out of reach as camila vallejo (whom i wouldn't link, as my post with her pictures alone are exaggeratedly [?] viewed on a daily, if not an hourly basis!), ulet, someone, though not as literally, geographically out of reach as camila vallejo, is equally impossible to be-- i don't know, just fuck off, or read and attack the poem, had you have the whims to do so, happy half a decade, tofi motherfucker, ktnxbye (photos taken by kathy june fiel during the 2009 freshman bloc assembly. [source])

C (ommercialization) Program v.12152006

( note: Please ignore the following symbols:

(, ), {, }, [, ], /*, */, <, >

Read the following as stated:

“!=” as “not equal to”

“||” as “or”

“&&” as “and”

Other symbols are read by their names.

e.g &=ampersand.)

/*Part I: UP Administration’s C Program*/

/*Before the meeting

Of the seven

Artificially intelligent

Board of Regents*/

#include

#include update

#include

#define strategicplan 2008

main(){

/*variable declaration*/

char[5] STFAP = “tuition

FeeAdjustment”;

char[1000] TOFI

= “tuitionAndOtherFeeIncreases”;

char[2008] UF

=“UniversityOfTheFEElippines”;

char[1908] UP

= “UniversityOfThePhilippines”;

char[3] response;

int tactic = divide (otherSectors, students);

int increase = 300%;

do( increase++;

displayNewRates();

printf(“\nReactions?”);

scanf(“%s”, &response);

if ((response = “yes”)

||(protest = true))

argue(string = “inflation rate”,

string = “tertiary education is a privilege”);

else implement();

if (TOFI != palatable) STFAP;

else TOFI++;

)while(UP != UF);

}

/*PartII: The Error on the Educ System Continues*/

/*The BOR’s betrayal

The TOFI approval

The ongoing struggle

Of the people’s scholars.*/

main(){

do( joinProtestRallies();

fightForHigherStateSubsidy();

continue;

)while((Cha-chaNiGloria() = true)

&&(BORdecision != junked)

&&(education != free)

&&(education != ((nationalistic)

&&(mass-oriented)&&(scientific)))

printf(“\nUP not for sale!”);

}

QBCCC #2 Posters / Launch

***updated - 12.14.2011 - poster by josel nicolas***

Contributing creators:

Adam David - Alan Balisi - Alyza Taguilaso - AJ Bernardo

Angelo Reynaldo - Angelo Suarez - Angelo Tobias

Apol Sta. Maria - Benjamin Bartolome - Christian Kaw

Dark Chapel - Fidelis Tan - Ian Quirante

Hub Pacheco - Jimmuel Magat - Jobert Cruz

Macoy - Mica Agregado - Nica Silva

Nikki Calma - Noel Pascual - Powil Guzmanos

Ricardo Guiao - Teddy Pavon - Tilde Acuña

Covers:

JP Cuison - Laraine Gazmen - Manix Abrera

Editors:

Josel Nicolas - DJ Legaspi

Design / Layout:

Mervin Malonzo

150 pages? 2 volumes! 4 covers! December 17, 2011! Sputnik, Cubao X!

[event page]

poster by yours truly

by apol sta. maria

by teddy pavon

by jobert cruz

by dark chapel (SSM)

by benjamin bartolome

by dominique santos

by josel nicolas

by adam david

by dj legaspi

by mervin malonzo

by macoy

by aj bernardo

Shards [vii]: Barthelme's

(Shortened the, say, section name, from Spectacleshards to Shards, just because.)

There's always this urge to return to Southern Tagalog--but not in UPLB. Or so I think, as that particular place mocks me, yet embraces me, as if making fun of what we shared together, of how she, as a mystical place that ironically defies its being a scientific community, cast her spell to those who dared to traverse her depths, or lack thereof. The nostaliga to return to the eLBi is so sickening, as if an itch that needs to be scratched. Today, there's a session, c/o ser D, titled Name-play in Barthelme's "Bunny Image, Loss of: The Case of Bitsy S."

Had I did things I am ought to do earlier, had I been as productive as often as possible, I could have been travelling to eLBi now, but since I cant, I just ripped the plastic of Barthelme's The Dead Father to browse and flip and read the first few pages--though, still, I am, with shame, confessing that I am yet to finish Petals of Blood. Let me share a few sentences, i.e. a paragraph, from the Dead Father:

Machines are sober, uncomplaining, endlessly efficient, and work ceaselessly through all hours for the good of all, said Dead Father. They dream, when they dream of stopping. Of last things. They--

That's it. I stopped. Quite too much. Have to catch up, and make up for the excess of sleep I've slept. I've slacked off, no matter how such a move is against my will, I have none but myself to blame, though I tend to rest against my will as this body does not work that well, I might need a new one, so, I am on a countdown, I've more than five years left before I triumph over life through--

I have to extend the "mechanical experience" and stretch, at all costs, that "experience there was room for." As I also "wanted to know what machines know," i.e what things that repulse me know, i.e. machines more sophisticated than humans--through which I am communicating this message, i.e. venues provided by cyberspace; through which I mechanically reproduced scenes, in an instant, to share experiences, i.e photographs; through which I manipulate images that need, however little, enhancements and few tweaks, i.e. photoshop; through which I explore boundaries, i.e. technology.

Reverence [-]: An Occupant

No, this one would not be like the previous Reverence entries. Neither pictures nor images, no default caption or any sort of rendition as in the reverence for fictitious machines. Nothing but a confession and a declaration and a suggestion and an insistence herein that you take everything disclosed as half-truths if not lies as this post is as spontaneous as it can be because all I need is to let it all out as if someone is listening to my senseless immature rant and unsolicited revelation.

As an attempt to make the cliche slightly less cliche, let me say that I've chased you away from my very being after knowing that you preferred what society prohibits you to prefer and here you are forcing your way back--without your knowing it--to occupy my consciousness of how I am fond of you back then. Mass demonstrations are among those venues that change one's standards, in general. Such are the times when the physical, however taken significant, comes secondary to commitment to the cause crossed with the attitude for the cause.

And you delivered well, to say the least. I would have posted photos of you but that would get you and me in trouble, besides being sorta creepy. I covered that event but never took photos of you, no matter how anxious I am to have your memory mechanically recorded. No photos of you in my camera as not a clue shall be given. As always, I'd rather show indifference than any hint of concern--out of being outright defensive, perhaps, if not total denial.

Now, let's risk a little, though the risk is not that great as I know, or I think I know, that you do not spend a lot of time online. You told me not to get soaked, as you quickly pass by to attend to the things you are to do. I don't remember saying anything as a response. And it kills me that you are the one that the motherfucker of a weather is drowning--which may be taken literally and figuratively. And I failed and am still failing to do anything about it. Why? Because you might notice. My fondness shall not leave any trace. Save for this hint. And the chances that you'll come across this little space in the interwebs are slimmer than you can ever be.

Thoughts aboard trains* [i]: Of water cannons and fires

"There is no night so long that it will not give way to the light of day," writes Ngugi wa Thiong'o in Petals of Blood. I have been reading the book aboard the MRT and these trying times gave it more meaning.

Yesterday, the contingent of about 1,000 people (an initial count, as more are expected to join the protests come the following days) that only wanted to camp out at Mendiola to register sentiments against the status quo was assaulted with truncheons and bombarded by one of the three positioned water canons. (I was not hit though, save for, say, a shrapnel, had the water cannon been a machine gun.)

The blockages of the police are the ones that caused traffic, as protesters could not make their way and break through with the barricade of shields, and helmets, and wooden crowbars (though one of the policemen was allegedly seen wielding a metal automatic baton.) Had the police given way and not resorted to brute force, the peaceful assembly could have settled without having to trouble the motorists. The delegation of the impending OccupyPH (that is to occupy Mendiola) then temporarily spent the evening singing the night away at Plaza Miranda.

Now, the people are to march to reclaim the historical monument. Else, they would make another monument, since the people themselves are the ones who create history--amid these dark times that reeks of uncertainty, as if the night is eternal and the light of day but a memory, if not a dream.

Yesterday, we saw a glimpse of that dream that starts as a sliver of light--this sliver is just a hint of the upcoming fire--and this fire is to reduce the paper foundations of the paper tigers and their paper masters to ashes. And this fire, as if solar, is a force so powerful that even most powerful water cannons can never have a tinge of chance to quell it completely.

Let me end this post and share the statement of UP Kilos Na:

WE WILL NOT BOW DOWN TO AQUINO’s REPRESSION! CAMP-OUT IN MENDIOLA AGAINST REPRESSION, INJUSTICE AND EXPLOITATION

December 6, 2011

The planned three-day protest, Kampuhan sa Mendiola Kontra Kaltas, Krisis at Kahirapan (Camp out in Mendiola against Cuts, Crisis and Poverty) from December 6 to 8 led by youth and student organizations was not a secret.

Timed several days before December 10, International Human Rights Day, the protest is intended to highlight the people’s impatience and exasperation (sawang-sawa na!) over the Aquino’s government’s continuing attack against education and health as reflected in the cuts to SUCs and public hospitals in the 2012 budget and link this with the pervasive poverty in the country and the social injustice against farmers such as the Hda. Luisita farm workers whose right to the land continues to be violated and Filipino workers whose demand for P125 wage increase remains unheeded.

These social issues have underlying historical and structural roots –a country which remains a neo-colony, where high government officials and crucial policies are subservient to foreign masters and dictates; a country where feudalism, of almost a similar type exposed by Jose Rizal over 100 years ago, enslaves majority of our rural population.

What better place to hold the camp-out than historic Mendiola—witness to the unstoppable protests of the people through several regimes ! Mendiola, witness to the killing of four students on January 30, 1970 in the Battle of Mendiola which was part of the First Quarter Storm. Mendiola, witness to the anti-dictatorship movement participated in by Chino Roces whose monument is in the center of Mendiola. Mendiola, witness to the massacre of peasants in the 1987 Mendiola massacre during the time of Corazon Aquino. Mendiola, witness to the determination of the anti-Gloria Macapagal-Arroyo movement to challenge and resist the prohibition of holding rallies in Mendiola in 2006!

But today, December 6, 2011, that sorry excuse of a President pretending to be a pro-people one, has shown that protests in Mendiola under his term will be treated no differently from his immediate predecessor, Gloria Macapagal-Arroyo. A phalanx of policemen and several fire trucks were used to prevent the protestors from proceeding to Mendiola. State violence once more was used to suppress legitimate dissent. The slogan shouted by the students this afternoon, “Walang pagbabago sa ilalim ni Aquino “rings truer than ever.

But the history of Mendiola and the history of the occupants of that palace close to Mendiola bring home the lesson that tyranny has a short shelf-life in the face of a united and determined people. The text on the T-shirt of one of the protestors in today’s rally sums it very well: “We will not bow down to repression. We will not bow down to injustice. We will not bow down to exploitation. We’re gonna stand up!”

Now standing up means joining our youth and our people in the camp-out in Mendiola against repression, against injustice, against exploitation!

*quick brief musings sharing my train of thought as I travel away from places.

Mungkahi sa Nasawi (tanaga)

Sawang sawa ka na ba

mag-isa? Makiisa

sa pag-okupa, tara

sa campout sa Mendiola.

[Note: Ito ang suggested Mendiola Camp Out profile photo sa social networking sites. Nagmaganda lang akong lagyan ng lateralobzen shit. {Andito} ang site ng campoutph for more info re: December 6 - 10 Occupy Mendiola protest vs budget cuts sa social services at iba pang shit.]

Reverence [iv]: Mecha

*About REVERENCE: Posts labeled with reverence are photographs or images of people robots the resident of the carcosite admires like a fangurl. Entries such as this shall have no caption or labels, besides this caption that shall blankly describe what REVERENCE is. So blank that all you can do is wander via google about the featured entity and wonder. Well, this is, simply, a facade for fangurling; and an attempt to pretend that the label REVERENCE means something. Yes, hollow words, I know. Good day. By the way, there is a good chance that I am preparing or planning some sort of (private) hagiography for revered entities featured herein.These images, just like most, if not all, images in previous REVERENCEs, are not mine.* [Link to the source]